Νέα Σμύρνη – Φλόριντα Η.Π.Α.

Η πρώτη αποικία των Ελλήνων στην Αμερική το 1768

Η Νέα Σμύρνη των Η.Π.Α.  ιδρύθηκε το 1768 από τον Άγγλο φυσικό Άντριου Τέρνμπουλ, ο οποίος της έδωσε αυτό το όνομα προς τιμήν της Ελληνίδας γυναίκας του, που καταγόταν από τη Σμύρνη.

Είναι η παλιότερη πόλη της κομητείας Volusia και μια από τις παλιότερες της πολιτείας της Φλόριντα. Η πόλη έχει ένα αξιοσημείωτο παρελθόν, μιας και εκεί διαδραματίστηκε η μεγαλύτερη προσπάθεια αποικισμού στο Νέο Κόσμο.

Ο Τέρνμπουλ το 1768 εγκατέστησε 1.500 περίπου αποίκους από τη Σμύρνη, τα ελληνικά νησιά, τη Μάνη αλλά και από περιοχές πέραν αυτών που κατοικούνταν από το ελληνικό στοιχείο όπως η Μαγιόρκα, η Σικελία και η Ίμπιζα.

Παρά τις αλλαγές κυριαρχίας και τις αλλαγές πληθυσμιακής σύνθεσης κατά το πέρασμα του χρόνου, η πόλη διατήρησε το αρχικό της όνομα, New Smyrna.

Σιγά-σιγά η πόλη, το ποτάμι της και τα νησιά σε αυτό έγιναν πολύ δημοφιλή, ιδίως μετά το 1920. Άρχισε να προσελκύει παραθεριστές και να επεκτείνεται προς την ακτή. Τελικά, το 1947 συνενώθηκε με την παραθαλάσσια κοινότητα Coronado Beach και μετονομάστηκε σε New Smyrna Beach.

Advertisement

Πάσχα 2011

''Σαν ένα απέραντο υπαίθριο εκκλησίασμα τα λουλούδια προσεύχονται'' -Νικηφόρος Βρεττάκος-

Και προπαντός να μην του πεις πως μ’ εγκατέλειψεν η ελπίδα!

Καθώς κοιτάς τον Ταΰγετο, σημείωσε τα φαράγγια που πέρασα.

Και τις κορφές που πάτησα

Και τα άστρα που είδα.

Πες τους από μένα,

πες τους από τα δάκρυά μου,

ότι επιμένω ακόμη πως ο κόσμος

είναι όμορφος!

(Ν. Βρεττάκος)

Ο Ναός του Αγίου Βουκόλου στη Σμύρνη

Ο Άη – Βούκλας, πολιούχος Σμύρνης

Ο Ναός του Αγίου Βουκόλου στη Σμύρνη ή »Άη-Βούκλας», όπως τον ονόμαζαν οι Σμυρναίοι, οικοδομήθηκε κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα (1866) από την Ελληνική Κοινότητα της Σμύρνης, στη θέση αρχαιότερου ναού. Η εξαιρετική αρχιτεκτονική του έχει ως επιστέγασμα έναν γυάλινο τρούλο, δείγμα της υψηλής αισθητικής των Ελλήνων της εποχής, που επιτρέπει το φως του ήλιου να εισέρχεται και να φωτίζει φισικά το χώρο. Είναι αφιερωμένος στον άγιο Βουκόλο, τον πρώτο επίσκοπο της Σμύρνης, που έζησε στους πρωτοχριστιανικούς χρόνους,στις αρχές του 2ου αι.,και χειροτονήθηκε από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη. Ο άγιος Βουκόλος πριν πεθάνει, όρισε ως διάδοχό του τον ιερομάρτυρα Πολύκαρπο, που έμελλε να γίνει ο πολιούχος της Σμύρνης. Οι χριστιανοί της Σμύρνης, σύμφωνα με την παράδοση ενταφίασαν τον επίσκοπο Βουκόλο, κοντά στο Κοιμητήριο της “Εφεσιανής Πύλης” και στον τάφο του φύτρωσε μια μεγάλη μυρτιά, που γονατιστή έγερνε πάνω του. Η μνήμη του αγίου Βουκόλου τιμάται στις 6 Φεβρουαρίου. Ο ναός επίσης τιμούσε και τη μνήμη του πολιούχου της Σμύρνης αγίου Πολυκάρπου στις 23 Φεβρουαρίου.

Ο Ναός του Αγίου Βουκόλου στη Σμύρνη »Ο άη-Βούκλας».

Ο Ναός αυτός είναι ο μοναδικός ορθόδοξος ναός που γλίτωσε από τη φωτιά και την Καταστροφη του 1922, καθώς περιβαλλόταν από έναν πυκνοδομημένο κλοιό κατοικιών. Από το 1922 μέχρι και την ανακαίνισή του χρησιμοποιήθηκε ως αποθήκη, στη συνέχεια ως αίθουσα συναυλιών κλασικής μουσικής και παραστάσεων όπερας και αργότερα αρχικά ως αρχαιολογικό μουσείο και στη συνέχεια ως χώρος αποθήκευσης αρχαιοτήτων. Μέχρι που αποκαταστάθηκε και συνεπεία των εργασιών συντήρησης και αποκατάστασης, αποκαλύφθηκαν στο εσωτερικό του ναού αγιογραφίες του Χριστού, του Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου και των αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ.

Τον Αη-Βούκλα επισκέφτηκε το Μαΐο του 2010 ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και έψαλε το «Χριστός Ανέστη» εντός του τότε ημιερειπωμένου ναού.

Στη Σμύρνη λειτουργεί ως ορθόδοξη εκκλησία ένας μικρός πάλαι ποτέ προτεσταντικός ναός που παραχωρήθηκε στο Ελληνικό Προξενειο και είναι αφιερωμένος στην Αγία Φωτεινή (σε ανάμνηση του Μητροπολιτικού Ναού της Αγίας Φωτεινής της Σμύρνης που καταστράφηκε το 1922).

Στις 17 Αυγούστου 2014 τελέστηκε η πρώτη Θεία Λειτουργία μετά την Καστροφή του 1922. Ο Αη-Βούκλας, μετά από 92 χρόνια υπομονετικής σιωπής, λειτούργησε ως ορθόδοξος ναός.

Στις 6 Φεβρουαρίου 2015, ανήμερα της μνήμης του Αγίου Βουκόλου, τελέστηκε Πατριαρχική Θεία Λειτουργία από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, για πρώτη φορά. Μετά το πέρας της Λειτουργίας φυτεύτηκε στον αύλιο χώρο του ναού, πίσω από το ιερό Βήμα, μυρσίνη καθώς εκεί είχε ταφεί από τους Σμυρναίους ο Άγιος Βουκόλος. Ο Πατριάρχης μετέβη μάλιστα στο άλσος του όρους Πάγος (Kadife Kale), και εφύτευσε συμβολικως δενδρύλλιο ελιάς στο χώρο του μαρτυρίου του Αγίου Πολυκάρπου, Επισκόπου Σμύρνης.

Κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα του 2015 τελέστηκαν για πρώτη φορά μετά από 93 έτη οι ακολουθίες από τη Μεγάλη Πέμπτη βράδυ (η Ακολουθία των Παθών) έως και την Κυριακή του Πάσχα το πρωί (Εσπερινός Αγάπης). Μάλιστα η Μεγάλη Παρασκευή συνέπεσε στις 10 Απριλίου, μαζί με τη μνημη του Αγίου Δήμου, ο οποίος μαρτύρησε στην Σμύρνη, και του Γρηγορίου του Ε΄, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος είχε διατελέσει Μητροπολίτης της πρωτεύουσας της Ιωνίας.  Η περιφορά του Επιταφίου πραγματοποιήθηκε στους δρόμους της μαρτυρικής Σμύρνης για πρώτη φορά μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή τη Μεγάλη Παρασκευή του 2014, αλλά το 2015 για πρώτη φορά πέριξ του Αγίου Βουκόλου.

Στις 5 Φεβρουαρίου 2016 πραγματοποιήθηκε στον Ναό η υποδοχή της εικόνας της Παναγίας Παραμυθίας από το Άγιο Όρος, που προσφέρθηκε ως δώρο για την ορθόδοξη Κοινότητα Σμύρνης από τους Αγιορείτες Πατέρες. Ακολούθως τελέστηκε Πατριαρχικός πανηγυρικός εσπερινός και την επομένη ημέρα Πατριαρχική Θεία Λειτουργία ανημερα της εορτής του Αγίου Βουκόλου.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος στην ομιλία του τόνισε: ήλθαμε στην Σμύρνη για να τιμήσουμε το στολίδι αυτό της Ιωνίας, για να θυμηθούμε τους προγόνους μας, οι οποίοι για αιώνες έζησαν εδώ ειρηνικώς… αληθώς, σήμερα βιώνουμε μια Ορθόδοξη πνευματική αναγέννηση της Σμύρνης, η οποία, άλλωστε, ουδέποτε έπαυσε να ζει στην καρδιά μας, την καρδιά του γένους μας, ουδέποτε έπαυσε να είναι αντικείμενο και υποκείμενο των στεναγμών και των πόθων του πολυπαθούς Γένους μας…η παλαιά Σμύρνη δεν έχει καεί. Δεν έχει πάψει να υπάρχει. Υπάρχει στο φως που έρχεται από τα επέκεινα, από τα βάθη των αιώνων, από το φως το οποίο αμυδρά σήμερα δείχνει να επανέρχεται, κατά τα κρίματα του Θεού, και να φωτίζει και τις επτά Εκκλησίες της Αποκαλύψεως, να φωτίζει και τις ψυχές μας για να κατανοούν «μυστήρια Θεού», τα οποία δεν είναι αντιληπτά με τους αισθητούς οφθαλμούς μας».

Ο πατριαρχικός πανηγυρικός εσπερινός την παραμονή της εορτής στις 5 Φεβρουαρίου κάθε έτους και η Πατριαρχική Θεία Λειτουργία ανημερα της εορτής στις 6 Φεβρουαρίου καθιερώθηκε ως ετήσιο προσκύνημα από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Έτσι, ο Αη-Βούκλας στέκει αποκατεστημένος πλέον να μαρτυρεί με την παρουσία του τις όμορφες αλλά και τις τραγικές στιγμές του Ελληνισμού της Σμύρνης και να αποτελεί το ιερό παλλάδιο των απανταχού Σμυρναίων στην προγονική πατρίδα.

»εὐφράνθημεν ἀνθ’ ὧν ἡμερῶν ἐταπείνωσας ἡμᾶς ἐτῶν ὧν εἴδομεν κακὰ».

τελευταία ενημέρωση άρθρου: Φεβρουάριος 2016

Ο Φαναρίου Αγαθάγγελος (βιογραφικό)

Ο κατά κόσμον Βασίλειος Χαραμαντίδης γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1961. Χειροθετήθηκε αναγνώστης από τον μακαριστό Μητροπολίτη Χαλκίδος Χρυσόστομο Α΄ και διηκόνησε ως λαϊκός κατηχητής στην Ιερά Μητρόπολη Χαλκίδος. Διάκονος χειροτονήθηκε το 1983 και Πρεσβύτερος το 1988 από τον Μητροπολίτη Θηβών Ιερώνυμο. Σπούδασε τη Θεολογία στη Θεολογική Σχολή Αθηνών και παρακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Υπηρέτησε ως Εφημέριος στη Μητρόπολη Θηβών. Το 2001 διορίστηκε Διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Στις 13 Ιανουαρίου 2003 χειροτονήθηκε τιτουλάριος Επίσκοπος Φαναρίου, Βοηθός Επίσκοπος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών.

Του Μικρασιάτη γέροντα Παϊσίου

Κάποτε στο Άγιον Όρος ήταν ένας μοναχός που διέμενε στις Καρυές. Έπινε καθημερινά και μεθούσε και γινόταν αιτία να σκανδαλίζονται οι προσκυνητές.
Κάποια στιγμή πέθανε και ανακουφισμένοι κάποιοι πιστοί πήγαν στον γέροντα Παϊσιο να του πουν με ιδιαίτερη χαρά ότι επιτέλους λύθηκε αυτό το τεράστιο πρόβλημα.
Ο γέρων Παϊσιος τους απάντησε ότι γνώριζε για το θάνατο του μοναχού, αφού είδε ολόκληρο τάγμα αγγέλων που ήρθαν να παραλάβουν την ψυχή του.
Οι προσκυνητές απόρησαν και διαμαρτυρήθηκαν και κάποιοι προσπαθούσαν να εξηγήσουν στον γέροντα Παΐσιο για ποιον ακριβώς μιλούσαν, νομίζοντας ότι δεν κατάλαβε ο γέροντας.
Ο γέροντας Παΐσιος τους διηγήθηκε: «Ο συγκεκριμένος μοναχός γεννήθηκε στη Μ. Ασία, λίγο πριν την καταστροφή όταν οι Τούρκοι μάζευαν όλα τα αγόρια. Για να μην το πάρουν από τους γονείς του, αυτοί το έπαιρναν μαζί τους στο θερισμό και για να μην κλαίει, του έβαζαν λίγο ρακί στο γάλα για να κοιμάται. Ως εκ τούτου μεγαλώνοντας έγινε αλκοολικός.
Κάποια στιγμή και μετά από αποτρεπτικές απαντήσεις από διάφορους γιατρούς να μην κάνει οικογένεια, ανέβηκε στο Όρος και έγινε μοναχός.
Εκεί βρήκε γέροντα και του είπε ότι είναι αλκοολικός. Του είπε ο γέροντας να κάνει μετάνοιες και προσευχές κάθε βράδυ και να παρακαλεί την Παναγία να τον βοηθήσει να μειώσει κατά 1, τα ποτήρια που έπινε. Μετά ένα χρόνο κατάφερε με αγώνα και μετάνοια να κάνει τα 20 ποτήρια που έπινε, 19 ποτήρια. Ο αγώνας συνέχισε με την πάροδο των χρόνων και έφτασε τα 2-3 ποτήρια, με τα οποία όμως πάλι μεθούσε.»
Ο κόσμος έβλεπε χρόνια ένα αλκοολικό μοναχό που σκανδάλιζε τους προσκυνητές, ο Θεός έβλεπε ένα αγωνιστή μαχητή που με μεγάλο αγώνα αγωνίστηκε να μειώσει το πάθος του.

_______________

Διαβάστε επίσης :

Άγιος Γεώργιος Τροπαιοφόρος: ο μεγαλομάρτυς των Μικρασιατών

Η Μικρασιάτισσα Γερόντισσα Τιμοθέη Χριστοδούλου

Μικρασιατικοί χοροί – Καππαδοκία

Χοροί από την Καππαδοκία,  από το χορευτικό της Ένωσης Μικρασιατών Φοιτητών  (Χαρμάν γερί, Τσοκμέ-»στα γόνατα», Λέιλαλουμ, Κόνιαλι)

Η Μικρασιάτισσα Γερόντισσα Τιμοθέη Χριστοδούλου

Στη χορεία των μεγάλων σύγχρονων οσιακών μορφών της ορθοδοξίας, βρίσκονται πολλοί μικρασιάτες, όπως οι γεννηθέντες στη Μικρά Ασία γέροντες Παΐσιος Εζνεπίδης εκ Καππαδοκίας (Φάρασα) και Ιάκωβος Τσαλίκης εκ Λυκίας (Λιβίσι) καθώς και ο μικρασιατικής καταγωγής γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης (κατά κόσμον Αλέξανδρος Βαφείδης, γεννηθείς στη Νίκαια Αττικής – οι γονείς του ήρθαν πρόσφυγες από τα Σήμαντρα της Καππαδοκίας, η εκ πατρός γιαγιά του Ευδοξία ήταν Κωνσταντινουπολίτισσα, ο δε παππούς του Αλέξανδρος κατήγετο από την Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης). Επίσης βρίσκονται και πολλές Μικρασιάτισσες, όπως η καθηγουμένη της Μονής Παναγίας Οδηγήτριας Πορταριάς Πηλίου γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου (γεννηθείσα στο Βιλαέτι της Σμύρνης το 1921), η γερόντισσα Άννα Γιοβάνογλου της Δράμας (γεννηθείσα στην Πάνορμο της Μικράς Ασίας το 1903) και η καθηγουμένη της Μονής Αναλήψεως Ταξιαρχών Δράμας γερόντισσα Ακυλίνα Παρμαξίδου (γεννηθείσα στα Θείρα της Σμύρνης το 1921).  Ανάμεσα σε αυτές τις Μικρασιατικές οσιακές μορφές μπορεί κανείς να διακρίνει και τη Γερόντισσα Τιμοθέη Χριστοδούλου, ηγουμένη του μικρού μοναστηριού του αγίου Γεωργίου Βρανά στο Μαραθώνα Αττικής.

Η Μάκρη της Μικράς Ασίας. Από αυτά τα μέρη της αρχαίας Λυκίας κατάγονται οι μεγάλες πνευματικές μορφές των Γερόντων Ιακώβου Τσαλίκη (Λιβίσι Λυκίας) και Τιμοθέης Χριστοδούλου (Μάκρη Λυκίας).

Γεννήθηκε τό 1918 στη Ρόδο από τούς ευσεβείς και πολύτεκνους γονείς Παναγιώτη και Αικατερίνη Χριστοδούλου πού έφτασαν στο νησί πρόσφυγες τη δεκαετία του 1910 από τη Μάκρη της Μικράς Ασίας. Όταν ή κατά κόσμο Άννα ήλθε εις ηλικία 3 μηνών, ή οικογένεια της μετακόμισε στην Αθήνα. Εκεί έχασε αρκετά από τα αδέλφια της από επιδημική αρρώστια της εποχής. Εις ηλικία 10 ετών έχασε και τούς δύο γονείς της.

Μόνο της στήριγμα έμεινε ή αδελφή της Κυριακή καθώς και ή Ορθόδοξος Χριστιανική Ένωσις Κορασίδων του πατρός Αγγέλου Νησιώτη στην αγκαλιά της οποίας βρήκε τη θαλπωρή πού τής έλειπε όπως και το στήριγμα για να συνέχιση την πορεία του πονεμένου Βίου της.

Στα κατηχητικά του πατρός Αγγέλου γνωρίζεται με την μεγαλύτερή της κατά αρκετά χρόνια Φωτεινή Χατζηδάκη με την οποία συμφωνούν στα πνευματικά και επιθυμούν από κοινού να μονάσουν. Ή ίδια έλεγε χαριτωμένα ότι «έγινα υποτακτική από 10 ετών. Ή αδελφή Φωτεινή και κατόπιν Γερόντισσα Μελετία ήταν για μένα τα πάντα. Μάνα και Γερόντισσά μου». Έτσι με τη σύσταση τού πατρός Αγγέλου όταν ή ‘Άννα διήγε το 16ο έτος τού βίου της εγκαταλείπουν το κλεινόν άστυ και βάζουν μετάνοια στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως τής Θεοτόκου Μάντζαρη Ευβοίας όπου μετά τη νόμιμο δοκιμασία κείρονται ρασοφόρες μοναχές. Ή μεν Φωτεινή μετονομάζεται εις Μελετία μοναχή ή δε Άννα εις Τιμοθέη μοναχή.

Τα χρόνια των 2 αδελφών στο μοναστήρι κυλούν με προσευχή, με άσκηση, με σεμνότητα αλλά και αρκετή χειρωνακτική εργασία. Ή δεκαετία του 1940 με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο, ή παντοειδής στέρηση, ό κατατρεγμός, ή φτώχεια πλήττουν και το μοναστήρι.

Ή αδελφή Μελετία δοκιμάζεται σκληρά από την υγεία της. Καθημερινά κάνει αιμοπτύσεις από το στομάχι και δυστυχώς το διαιτολόγιο της Μονής είναι ακατάλληλο: τα όσπρια και οι τραχανάδες επιδεινώνουν το πρόβλημά της. Έτσι οι δύο αδελφές με σύσταση πνευματικού αποχωρούν από τού Μάντζαρη και έρχονται στην Αθήνα με το ξηρό και υγιεινό κλίμα για μια νέα δημιουργία.

Στα 1960 λοιπόν ζητούν συμβουλή από τον τότε Ηγούμενο της Μονής Πετράκη ό όποιος τούς συστήνει να κατοικήσουν στο ερειπωμένο Μοναστήρι τού Αγίου Γεωργίου Βρανά πλησίον τού Μαραθώνος Αττικής και το όποιο αποτελεί μετόχιο παλαιό της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου Πεντέλης. Ή εν λόγω Μονή τούς χορηγεί την άδεια και εγκαθίστανται σε ένα χώρο ό οποίος εκτός από την μισοχαλασμένη Εκκλησιά τού Αη-Γιώργη δεν διαθέτει ούτε μία σκεπή. Ασκεπείς λοιπόν παραμένουν και αυτό γιατί το όλο περιβάλλον τού μοναστηριού αυτού τού 12ου αιώνος με τα άσκεπή κελιά, την απέριττη μεταβυζαντινή Εκκλησιά και την μισογκρεμισμένη μάνδρα ξυπνάει μέσα τους μνήμες ιερές από τον καιρό πού πατέρες Όσιοι κατοίκησαν εκεί και με τον κόπο τους έστησαν το μοναστήρι και με τα δάκρυα τους τα ασκητικά αγωνίστηκαν να ημερέψουν τον τόπο. Ήδη μια υπερκόσμια ευωδία υποδέχεται τις δύο ταπεινές αυτές υπάρξεις. Και όταν κάθονται να ξαποστάσουν από την ταλαιπωρία τής πρώτης τους εγκατάστασης στις 20 Ιουλίου 1960 έκπληκτες βλέπουν στην ερημιά ένα κάτασπρο άλογο να καλπάζει και τρεις φορές να περνά γύρω από την πρόχειρη σκηνή τους. Ξάφνου ακούγεται αντρική φωνή να λέει: «Σουτ, εδώ θα μείνετε!». Δάκρυα χαράς πλημμυρίζουν τις αδελφές και γαλήνη διακατέχει το είναι τους καθώς συνειδητοποιούν ότι ό Άγιος Γεώργιος τούς υποδέχτηκε στο μοναστήρι του, εκφράζοντας την θέλησή του με το παραπάνω συμβάν…

Αλατότοπος κοντά στη θάλασσα της Μάκρης στη Μικρα Ασία. Χειρ Φώτη Κόντογλου.

Νέος αγώνας αρχίζει για τις αδελφές με νέο κύκλο δοκιμασιών και στερήσεων. Φώς δεν υπάρχει όπως και, νερό και τηλέφωνο. Κοιμούνται σε δύο στενά ράντζα. Προσκύνημα δεν υπάρχει. Ξεκινούν τα εργόχειρα τα οποία τούς αποφέρουν το πενιχρό έσοδο των 300 δραχμών. Όταν ξοδεύουν για τις ανάγκες τους τα χρήματα ταυτοχρόνως τελειώνουν και οι γαλέτες με τις όποιες περνούσαν. Στις 15 Αύγουστου μετά την ακολουθία τους τις επισκέπτεται τυχαία κάποιος αμπελουργός από τον Μαραθώνα και βλέποντας τες στενοχωρημένες τους προσφέρει να φάνε σταφύλι νουθετώντας τες: «Μην στενοχωριέστε αδελφές μου! Όπως ή Παναγία μας θαυματουργικά παρουσίασε το άγιασμα με το νερό στον Όσιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη έτσι και για σας θα φροντίσει για τη συντήρηση σας».

Τα λόγια του φωτισμένου εκείνου άνθρωπου στήριξαν τις ψυχές των αδελφών πού καθώς έφευγε, άρχισαν να τσιμπολογούν αχόρταγα το σταφύλι. Κάποιοι περαστικοί πού έρχονταν από Γλυφάδα, τις είδαν να τρώνε λαίμαργα το σταφύλι και τις ρώτησαν αντρική είναι παραθεριστές. Καθώς τις είδαν στενοχωρημένες, τούς υποσχέθηκαν να τούς μεταφέρουν νερό 2 φορές την εβδομάδα για να χτίσουν. Ή Παναγία τη μεσιτεία του Αγίου Γεωργίου έκανε το θαύμα της, διότι έτσι κτίστηκαν τα 2 πρώτα κελιά τα όποια τα θεώρησαν παλάτι.

Οι μέρες τους κυλούσαν γεμάτες πολλή προσευχή, ακολουθία και κομποσκοίνι. Όλη μέρα κουβαλούσαν πέτρες για χτίσιμο και καθάριζαν τα χαλάσματα. Κάποια φορά έβαλαν φωτιά για να καούν κάποια ξερόχορτα. Λόγω τού ανέμου όμως δυνάμωσε και έγινε πυρκαγιά πού άρχιζε να απειλή ότι είχαν κτίσει. Στην απεγνωσμένη φωνή τους «Άγιε Γιώργη σώσε μας» απάντησε ή αλλαγή τού ανέμου πού ώ τού θαύματος! άφησε τη φωτιά να κάψει τόσο χώρο μόνο, όσο έπρεπε να κτίσουν την επαύριον.

Ή μεγάλη πνευματική χαρά στη ζωή τους, τούς δόθηκε από τον τότε πνευματικό τους αρχιμανδρίτη Φιλόθεο Ζερβάκο, Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Λογγοβάρδας Πάρου ό όποιος τις έκειρε μεγαλόσχημες την Κυριακή τού Ασώτου τού 1969. Ό επί γης χωρισμός των δύο συνασκητριών ήλθε με το θάνατο της αυστηρής και δυναμικής Γεροντίσσης Μελετίας στις 23 Σεπτεμβρίου 1973. Μέτ’ ολίγας ημέρας ανέλαβε τα καθήκοντα τής Ηγουμένης ή αδελφή Τιμοθέη με εντολή τής κυριάρχου Μονής Πεντέλης.

Εκτοτε κατοίκησαν και άλλες αδελφές στο ταπεινό μοναστηράκι τού Αγίου Γεωργίου και πολλά έργα έγιναν αναδεικνύοντας τον ιερό πρώην κατεστραμμένο χώρο σε κοινοβιακή Μονή.

Στα χρόνια πού ακολούθησαν μαζί με την Μονή αναδείχτηκε και ή ταπεινή και αφανής προσωπικότης τής Ηγουμένης Τιμοθέης.

Με την προσευχή της έγιναν πολλά θαύματα. Πρώτα από’ όλα ή Ύπεραγία Θεότητος έδειξε την αντίληψη Της επί τής Μονής ταύτης διά τής μυροβλυσίας τής άχραντου εικόνος Της «ή Ρίζα τού Ίεσσαί» στο τέμπλο τού παλαιού Καθολικού.

Ή αείμνηστος Ηγουμένη είχε την ευχή και το χάρισμα των δακρύων. Ή διάνοια της ήταν κεκοσμημένη με φόβον Θεού και μνήμην θανάτου.

Είχε πολύ λεπτή συνείδηση. Τηρούσε το άκατάκριτον και ήταν αόργητος. Στολίζετο με την χάρη τής καλωσύνης, τής πραότητος και τής αγάπης. Ήταν πρότυπο ανεξικακίας και μακροθυμίας.

Σε ερώτηση πού έκανε ό γράφων στην διάδοχο της Ηγουμένη, Θεοτίμη μοναχή, σχετικά με τα χαρίσματα της μακαριστής, εκείνη απάντησε:

«Πρώτ’ από’ όλα το γεγονός ότι έκανε δηλ. μπορούσε να μείνει με όλους, ακόμη και τούς πιο δύσκολους χαρακτήρες, τούς χειρότερους. Ύστερα ή ξενητεία της προς τον κόσμο και τα εν αύτώ διότι ούδέποτε έξήρχετο τής Μονής ούτε συναναστροφές, συνομιλίες και συνδιαλλαγές είχε.

Τέλος ή προσευχή της πού έκανε θαύματα σε πολλούς ασθενείς και άτεκνες γυναίκες όπως και ένα ακόμη περιστατικό πού με τον αγιασμό έσωσε την ημιθανή αγελάδα μιας πτωχής αγρότισσας.

Επίσης μας έλεγε: «Ότι πέτυχα, οφείλεται στην ευχή της Γερόντισσας μου στην οποία έκανα άκρα υπακοή» και έφερνε ως παράδειγμα την περίπτωση πού με την επίκληση τής ευχής τής Γερ. Μελετίας ξέφυγε τον κίνδυνο από την επίθεση ενός φιδιού.

Όταν τής έδιδαν ονόματα για προσευχή διά ζώσης ή από το τηλέφωνο, τα περνούσε πρώτα 3 φορές από το κομποσκοίνι της και πάντοτε γονυπετής και ένδακρυς και κατόπιν τα έδιδε του Ιερέως για 3 λειτουργίες να μνημονευθούν. Πάντοτε -χάριτι θεού- ή προσευχή της καρποφορούσε και δεχόταν ευχαριστήρια τηλεφωνήματα. Είχε καλό θυμητικό όσον αφορά στα πρόσωπα και τα προβλήματα τους για τα όποια προσευχόταν. Αν δεν την ενημέρωναν φρόντιζε εγκαίρως να πληροφορείται από τις αδελφές.

Διέθετε λεπτότητα, δεν οργιζόταν, ούτε εκφραζόταν αρνητικά για τις πτώσεις των αδελφών. Συνήθως έλεγε: «Ας κάνουμε προσευχή, θα το ζητήσω και εγώ να σε συγχώρηση ό Χριστός μας». Μιλούσε ευγενικά και πάντοτε στον πληθυντικό αριθμό ακόμη και στις αδελφές. Όταν τής συνέβαινε κάτι θαυμαστό, από την υπερβολική της συγκίνηση δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη και έδιδε τότε το λόγο σε άλλη αδελφή να το διηγηθεί δημοσία προς όφελος των συνανθρώπων της.

Το μεσημέρι πρότυπο τής κοιμήσεώς της κατέβηκε στο τραπέζι όπου έφαγε πολύ ολίγο και αποχαιρέτησε γελαστή την αδελφή Σωφρονία για να την τονώσει εν όψει τού επικειμένου αποχωρισμού τους.

Στις 17.30 μ.μ. έδωσε εντολή στην αδελφή Θεοτίμη πού μόλις είχε σηκωθεί από την μεσημβρινή ανάπαυση, να ξεκούραστη λέγοντάς της: «Ξεκουράσου τώρα γιατί σε λίγο θα έλθουν πολλοί». Ή αδελφή υπακούοντας πήγε στο κελί της και μη μπορώντας να κοιμηθεί, άρχισε να διαβάζει τούς χαιρετισμούς τής Παναγίας. Προτού τούς τελειώσει και ενώ ή ώρα ήταν 18.00 μ.μ. ή αδελφή ανησύχησε και μπήκε στο κελί τής Γερόντισσας όπου βρέθηκε ενώπιων ενός θαυμαστού θεάματος:

Ή Γερόντισσα τακτοποιημένη στο κρεβάτι, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, με σφαλιστά τα μάτια και το στόμα της, είχε ήδη παραδώσει την ψυχή της στον Κύριον τής δόξης! Το βράδυ πολλοί ζήτησαν να προσκυνήσουν στο κελί της το όποιο σφραγίστηκε για να μη πάρουν ως ευλογία τίποτε. Τελικώς συνωστίζονταν στο ανοιχτό παράθυρο όπου δεν χόρταιναν να οσφραίνονται την ευωδία πού έξήρχετο από τον τόπο αναπαύσεως τής Γερόντισσας.

Ή Γερόντισσα Τιμοθέη στολισμένη με τα χαρίσματα τού Αγίου Πνεύματος άπήλθεν εις άπάντησιν τού Νυμφίου τής ψυχής της Χριστού στις 25 Ιουνίου 1997 και ημέρα Τετάρτη. Το όσιακό της λείψανο ευωδίασε και μαζί με αυτό όλο το μοναστήρι καθώς την έντυναν για να την βάλουν στην εκκλησία. Ζεστό και ευλύγιστο παρέμεινε μέχρι τον τάφο καθώς πιστοποιούν και οι σχετικές φωτογραφίες όπου φαίνεται κάποια γυναίκα να ανυψώνει σταυρωτά το χέρι της για να το άσπαστή. Κάποια άλλη γυναίκα πού δεν την πρόλαβε ζωντανή να την χαιρετήσει, από ευλάβεια ανασήκωσε το λείψανο για να το άσπαστή και το άφησε καθιστό στο φέρετρο αγκαλιάζοντας το πολλές φορές. Πέρασε μάλιστα το χέρι τής Γερόντισσας γύρω από τον αυχένα της. Τόσο μεγάλη ήταν ή ευκαμψία τού λειψάνου και τόσο μεγάλη και ή ευλάβεια τής γυναίκας! Για τη Γερόντισσα έδωσε μαρτυρία και ό πνευματικός της, Ηγούμενος τής Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού, αρχιμανδρίτης Τιμόθεος Σακκάς ό οποίος τόνισε την απλότητα τού χαρακτήρος της όπως και την καθαρότητα τής εξομολογήσεως της.

(πηγή: ΜΟΝΑΖΟΥΣΩΝ ΣΥΝΑΞΙΣ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ Δ. ΚΑΒΒΑΔΙΑ. ΘΑΥΜΑΣΤΟΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΝ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ . ΑΘΗΝΑ 2005)

Διαβάστε επίσης :

Μικρασιάτισσες Γερόντισσες, σύγχρονες οσιακές μορφές

Άγιος Γεώργιος Τροπαιοφόρος: ο μεγαλομάρτυς των Μικρασιατών

Του Μικρασιάτη γέροντα Παϊσίου