Μέρες Πολυτεχνείου…

Ήταν μονάχα δεκαοκτώ χρονώ

Μάτια κλειδωμένα, χέρια παγωμένα

Κείτεται

– δεκαοκτώ χρονώ ήτανε δεν ήτανε –

για να έχω εγώ πουλιά-φτερά στα χέρια μου

και συ στο σπιτάκι σου

μια γλάστρα με βασιλικό στο πεζουλάκι

και τα παιδιά μας ξένοιαστα να χτίζουνε το μέλλον.

Η μάνα του τον περιμένει και δεν έρχεται,

Η άνοιξη, του παίζει και δεν τηνε ξέρει πια.

Στις φλέβες του αίμα σταματημένο και πικρό

Γυαλί σπασμένο ο κόσμος, σωριασμένο πάνω του.

Για να έχω εγώ τον άσπρο μου ύπνο

Και συ γαρύφαλλο στο στόμα σου

Για να ’χουν τα παιδιά μας τον δικό τους ήλιο.

Advertisement