Η άρνηση είναι χειρότερη και από τη λήθη

ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
»Η άρνηση είναι χειρότερη και από τη λήθη…
Είναι η έσχατη μορφή της Γενοκτονίας.»
Ελπίζουμε σε αναθεώρηση της λυπηρής τακτικής του Δήμου Αγίας Παρασκευής και των κύκλων που αρνούνται την τιμή προς το Μικρασιατικό Ελληνισμό και δεν προχωρούν στην ονομασία ανώνυμης πλατειάς της πολης σε »ΠΛΑΤΕΙΑ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ», σε ένα Δήμο που δεν υπάρχει καν οδός Μικράς Ασίας…

Είμαστε στο πλευρό των συμπατριωτών του Συλλόγου Μικρασιατών Ανατολικης Αττικης! »πλατειά Μικράς Ασίας» στην Αγια Παρασκευή ΤΩΡΑ!

Advertisement

Μνημείο Προσφυγικού Ελληνισμού Ξάνθης

Στο πίσω μέρος του μνημείου και στην εσοχή που σχηματίζεται έχει κατασκευασθεί κενοτάφιο κτισμένο με πέτρες από τις πατρίδες της Ανατολικής Θράκης, της Μικράς Ασίας και του Πόντου, συλλεγμένες κυρίως από εκκλησίες,  που σήμερα άλλες ρημάζουν παραδομένες στο χρόνο, άλλες αλλότριες χρήσεις και άλλη τώρα θρησκεία υπηρετούν.

Στον πυρήνα του βαστά ένα ανθρώπινο οστό, ευλαβικά συμμαζεμένο μέσα από λάκκο ανασκαμμένης Αγίας Τράπεζας μιας Εκκλησίας της Καππαδοκίας.

Ας αναπαύεται πια ο άγνωστος Καππαδόκης ιερέας στη φιλόξενη αγκαλιά της Ξάνθης. Και μαζί του ας αναπαύονται στην καρδιά μας οι μυριάδες και μυριάδες Ελλήνων, που έμειναν για πάντα στην πολύπαθη Μικρασιατική γη.

Επισκέψεις στο μικρασιατικό μας ιστολόγιο

Μνημείο Μικρασιατών Κορίνθου

Μνημείο Μικρασιατών Κορίνθου.

Λεπτομέρειες: η οικογένεια των προσφύγων Μικρασιατών αποχαιρετά την Πατρίδα, ο μικρασιάτης καλλιτέχνης με το μπουζούκι – ενδεικτικό της μουσικής παράδοσης που μεταφυτεύθηκε, η θυσία της κυνηγημένης μικρασιάτισσας μάνας ως αρχαίας τραγικής μορφής – στην κορυφή της σύνθεσης.

Μνημείο Μικρασιατών Προσφύγων – Έδεσσα

Φίλε διαβάτη, αν βρεθείς στο Βερολίνο στο μουσείο της Περγάμου πες στα αδέρφια μου με αγάπη πως τα έχω μέσα στην καρδιά μου. Ένα ερείπιο της προσφυγιάς…

Από τους άγνωστους αγώνες των Μικρασιατών

Κώστας Καζάνας: ο Μικρασιάτης δημοδιδάσκαλος και αντιστασιακός

Ο Κωνσταντίνος Καζάνας του Δημητρίου και της Μαρίας γεννήθηκε στο Δεμιρδέσιο Προύσας της Μικράς Ασίας το 1910 από πολυμελή οικογένεια. Το Δεμιρδέσιο (Ντεμερντές ή Ντεμερντέσι στη μικρασιατική διάλεκτο) δημιουργήθηκε στα μέσα του 17ου αιώνα από 32 ελληνικές οικογένειες της περιοχής των Αγράφων, οι οποίες λόγω των δυσχερών συνθηκών ζωής στις ορεινές περιοχές μετακινήθηκαν προς τη Μικρά Ασία και δημιούργησαν τον νέο οικισμό τους στην εύφορη πεδιάδα της Προύσας ο οποίος υφίστατο για τρεις αιώνες μέχρι και τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Οι κάτοικοι του Δεμιρδεσίου μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την αναγκαστική εγκατάλειψη των εστιών τους, εγκαταστάθηκαν στην πλειονότητά τους στο Μεσολόγγι. Όμως λόγω της ελονοσίας που μάστιζε την περιοχή και των πολλών θανάτων από την ασθένεια μετακινήθηκαν προς τη βόρειο Ελλάδα προς αναζήτηση καλύτερου κλίματος. Έτσι εγκαταστάθηκαν στην Προσοτσάνη Δράμας. Ανάμεσά τους και ο δωδεκάχρονος τότε Κώστας Καζάνας με την οικογένειά του. Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Αρρένων Καβάλας ως αριστούχος. Μετά την ενηλικίωσή του εργάστηκε αφιλοκερδώς επί μακρόν ως δημοδιδάσκαλος για τη βελτίωση της ελλιπούς – λόγω της δυσπραγίας του κράτους – εκπαίδευσης των νέων της περιοχής. Μετέβαινε πεζός στον οικισμό του Μεγαλόκαμπου, που απείχε εννέα και πλέον χιλιόμετρα, για να διδάξει εθελοντικά στους μαθητές της κοινότητας.

Τον Σεπτέμβριο του 1944 και ενώ η περιοχή της Δράμας και της ευρύτερης Ανατολικής Μακεδονίας βρισκόταν υπό την κατοχή των Βουλγάρων προέβη σε ένα μοναδικό για ολόκληρη την κατακτημένη Ευρώπη γεγονός: την υποστολή της σημαίας του κατακτητή υπό το φως της ημέρας και την έπαρση της εθνικής σημαίας. Συγκεκριμένα στην κεντρική πλατεία της Προσοτσάνης ο Κώστας Καζάνας μαζί με τον Αστέριο Αστεριάδη υπέστειλαν τη βουλγαρική σημαία και ύψωσαν την ελληνική, αψηφώντας την τρομοκρατία και τις απειλές που αποτελούσαν την καθιερωμένη πρακτική των βουλγάρων κατακτητών. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε ισχυρό πλήγμα για τις φασιστικές βουλγαρικές δυνάμεις κατοχής ενώ ταυτόχρονα αναπτέρωσε το ηθικό των Ελλήνων αγωνιστών και του τοπικού πληθυσμού. Είχε όμως ως αποτέλεσμα τη σκληρή δίωξη των ηρώων. Ο Κώστας Καζάνας συνελήφθη και εστάλη εξορία στις φυλακές της Σόφιας στη Βουλγαρία όπου υπέστη βασανιστήρια. Κατάφερε όμως με κίνδυνο της ζωής του να δραπετεύσει τον χειμώνα του 1944 και μετά από πολυήμερη πεζοπορία βρήκε καταφύγιο στην πόλη της Δράμας.

Νυμφεύθηκε την Ξανθίππη Σαββοπούλου (1919-1989), καταγόμενη εκ Σκοπού Ανατολικής Θράκης, και απέκτησαν δυο παιδιά. Διετέλεσε υπεύθυνος οικονομικών της ΣΕΚΕ (Συνεταιριστικής Ένωσης Καπνοπαραγωγών Ελλάδας) στην πόλη της Δράμας, όμως παύθηκε από τη θέση του μετά την επιβολή του δικτατορικού καθεστώτος των Συνταγματαρχών το 1967 που απομάκρυνε κάθε δημοκρατικό στοιχείο από υπεύθυνες θέσεις.

Μετά τις διώξεις του από τη Χούντα, εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Καβάλα όπου εργάστηκε στο λογιστήριο των Καπνεργοστασίων της πόλης, μαχόμενος και από αυτή την θέση για τα δικαιώματα των εργαζομένων και τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας.

Ανήγειρε με τη σύζυγό του, ιδίαις δαπάναις, προσκυνητάριο (ένα ιδιαίτερο δείγμα ευλάβειας των Ελλήνων προσφυγικής καταγωγής) προς τιμήν της Αγίας Αικατερίνης – προστάτιδας της εκπαίδευσης – στην περιοχή των Εργατικών Κατοικιών Δράμας, το οποίο κατά την κατασκευή του νέου κτηρίου του 6ου Δημοτικού Σχολείου Δράμας, εντάχθηκε στο προαύλιο του διδακτηρίου και διατηρείται μέχρι σήμερα αποτελώντας τοπόσημο της περιοχής. Μετά τη συνταξιοδότησή του εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη.

Εκοιμήθη στη Θεσσαλονίκη στις 24 Απριλίου 1982 και αναπαύεται στο κοιμητήριο της Προσοτσάνης.

Μνημείο Μικρασιατών Προσφύγων – Περαία Θεσσαλονίκης

Το μνημείο του μικρασιάτη πατέρα-πρόσφυγα με τα παιδιά του – Περαία Θεσσαλονίκης.