Παραολυμπιακοί 2016: Μικρασιάτες νικητές της ζωής
22 Σεπτεμβρίου, 2016
Ο αθλητής των Παραολυμπιακών Αγώνων 2016 Γιάννης Σεβδικαλής, γεννήθηκε το 1991 στην Αθήνα και είναι Μικρασιάτης στην καταγωγή. Μάλιστα στο επίσημο βιογραφικό του που αναρτήθηκε από την Ελληνική Παραολυμπιακή Επιτροπή το καταγράφει με περηφάνεια: Καταγωγή: ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ.
Το αθλημα στο οποίο διακρίνεται είναι το ακόντιο F43 και το Άλμα εις μήκος.
Τον Οκτώβριο του 2012 έχασε και τα δύο του πόδια σε ατύχημα. Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά είχε την πρώτη του συμμετοχή στους Παραολυμπιακούς αγώνες του Ρίο με την ομάδα 4×100, όπου και έλαβε ως μέλος της ελληνικής τετράδας την πέμπτη θέση.
Ανάμεσα στις μεγαλύτερες διακρίσεις που έχει στο ιστορικό του είναι το Ευρωπαϊκό ρεκόρ στο ακόντιο F43 και το Ευρωπαϊκό ρεκόρ στο Αλμα εις μήκος 2016.
Επίσης έχει λάβει μέρος και στην παράσταση «Ορνιθες» του Αριστοφάνη το καλοκαίρι του 2016, ενσαρκώνοντας το ρoλο του Δία. Η παράσταση πραγματοποιήθηκε μάλιστα και στην Επίδαυρο ανάμεσα στα διάφορα θέατρα της περιοδείας.
Άλλη μια Ελληνική επιγραφή βρέθηκε στη γη της Μικράς Ασίας
19 Σεπτεμβρίου, 2016
Mια λίθινη βυζαντινή επιγραφή με σταυρό βρέθηκε κατά τη διάρκεια εργασιών οδοποιίας στην περιοχή Ermenek της επαρχία Καραμάν της Τουρκίας, δηλαδή στην αρχαία πόλη Γερμανικόπολη της Μικράς Ασίας. H Γερμανικόπολις βρίσκεται συγκεκριμένα στην περιοχή αρχαίας Ισαυρίας (130 χλμ νότια του Ικονίου) και ο προσδιορισμός αυτός είναι απαραίτητος καθώς υπάρχουν και άλλες δύο αρχαίες μικρασιατικές πόλεις με το ίδιο όνομα: η Γερμανικόπολις της Βιθυνίας (η πόλη αυτή βρισκόνταν κοντά στην Προύσα και το αρχαίο της όνομα ήταν Βοὸς κοίτη και οι ερευνητές την εντοπίζουν στο σημερινό χωριό Tahtalı) και η Γερμανικόπολις της Παφλαγονίας (αρχικά ονομαζόμενη Γάγγρα, αργότερα Γερμανικόπολις και σήμερα Çankırı).
Στην περιοχή ανακαλύφθηκε η λίθινη βυζαντινή επιγραφή από τον αγρότη Αλί Boztoprak σε ένα χωράφι, και αναφέρει στα ελληνικά: «Χαίρε, φίλε. Είθε να λάβεις εις διπλούν εκείνο που θα ευχηθείς για εμένα» (σημ: μετάφραση από το αγγλικό κείμενο του άρθρου) καθώς και τις λέξεις «προάστιον» και «τοποθεσία». «Η επιγραφή παραδόθηκε στους αρχαιολόγους του μουσείου» σύμφωνα με τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης.
«Η επιγραφή είναι μια διεύθυνση οδού που ξεκινά με μια οικεία προσευχή, η οποία λέγεται ακόμη και σήμερα», δήλωσε ο Mehmet Alkan, αρχαιολόγος του τμήματος Κλασικής Αρχαιολογίας του πανεπιστημίου Karamanoğlu Mehmet Bey.
«Λαμβάνοντας υπόψιν τις υπόλοιπες λέξεις, μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για την επιγραφή ενός ακινήτου. Η λέξη «προάστιο» χρησιμοποιείται γενικά για τα προάστια στις αρχαίες πηγές. Από τα τέλη της αρχαιότητας, η λέξη άρχισε να χρησιμοποιείται για τη γαιοκτησία των πλουσίων. Η λέξη «τοποθεσία» χρησιμοποιήθηκε για να καθορίσει ένα φανταστικό μέρος που δεν υπάρχει. Τη λέξη την συναντούμε επίσης και στα εμπορικά έγγραφα που ανακαλύφθηκαν στην Αίγυπτο, με την σημασία των μεγάλων εκτάσεων και της περιοχής. Έτσι, η επιγραφή αναφέρει ότι ένα πλούσιο άτομο είχε μεγάλη περιουσία εδώ», δήλωσε χαρακτηριστικά.
«Με αυτή την έννοια, η επιγραφή μπορεί να συνεισφέρει σε επιστημονικές εργασίες της ύστερης αρχαιότητας και της οικονομίας της βυζαντινής εποχής. Επίσης, μπορεί να παρέχει πληροφορίες σχετικά με την οικονομία και την κοινωνική δομή της Γερμανικόπολις, μίας εκ των μεγαλυτέρων πόλεων της Ισαυρίας», είπε.
Σύμφωνα με τον Τούρκο αρχαιολόγο, η περιοχή όπου ανακαλύφτηκε η μαρμάρινη πλάκα με τον σταυρό ήταν ιερός χριστιανικός τόπος και να υπήρχε και χριστιανικό νεκροταφείο.
Ο Alkan επισήμανε επίσης ότι παρόμοια προσευχή έχει βρεθεί στην περιοχή του Ικονίου (Konya) της Κεντρικής Ανατολίας.
Το παρακάτω βίντεο δείχνει τον βυζαντινό μεταλλικό σταυρό με ιερό περιεχόμενο που ανακάλυψαν οι Τούρκοι, σε ένα βυζαντινό νεκροταφείο.
Πηγή: The Archaeology News Network
Με εικόνες προσφυγιάς των Μικρασιατών οι νέες εμφανίσεις της ΑΕΚ
17 Σεπτεμβρίου, 2016
Πρόσφυγες κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή απεικονίζονται στο εσωτερικό των αριθμών της νέας εμφάνισης της ΑΕΚ κατά την περίοδο 2016-17. Η ιστορική φωτογραφία απεικονίζει Μικρασιάτες που πεζοπορούν στην υποχρεωτική εξορία την περίοδο των Ταγμάτων Εργασίας, στο εσωτερικό της Ανατολίας.
Νεολιθικό ειδώλιο 7.000 ετών ανακαλύφθηκε στο Ικόνιο
14 Σεπτεμβρίου, 2016
Νεολιθικό ειδώλιο, 7.000 και πλέον ετών, ανακαλύφθηκε στον αρχαιολογικό χώρο στην περιοχή Τσαταγιολούκ (Çatalhöyük) της Μικράς Ασίας, στην κεντρική Ανατολία, 30 χιλιόμετρα από την πόλη του Ικονίου, στην Τουρκία.
Αρχαιολόγοι, στον νεολιθικό αυτόν αρχαιολογικό χώρο της περιοχή του Ικονίου, έχουν φέρει στο φως ένα μοναδικό γυναικείο ειδώλιο, σε άριστη κατάσταση διατήρησης, σύμφωνα με ανακοίνωση του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού την Τρίτη 13/9/16.
Το αγαλματίδιο, μήκους 17 εκατοστών και βάρους ενός κιλού, θεωρείται μοναδικό λόγω της άψογα διατηρημένης μορφής του αλλά και της λεπτής κατεργασίας του. Το ειδώλιο χρονολογείται περίπου μεταξύ 5500-8000 π.Χ. και είναι κατασκευασμένο από μάρμαρο. Θεωρείται ότι αποτελούσε μέρος ενός τελετουργικού και ανακαλύφθηκε από διεθνή ομάδα αρχαιολόγων με επικεφαλής τον καθηγητή Ian Hodder, ανθρωπολόγο στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ στις ΗΠΑ.
Η νεολιθική εγκατάσταση 9000 ετών, όπου βρέθηκε το μοναδικό αυτό αγαλματίδιο, αποτελούσε ένα από τα πρώτα αστικά κέντρα του κόσμου. Περιλαμβάνεται μάλιστα στον κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO από το 2012 και έχει αποτελέσει αντικείμενο έρευνας για περισσότερο από 50 χρόνια. Ερευνητές από όλο τον κόσμο έχουν ταξιδέψει στην περιοχή κατά τον τελευταίο μισό αιώνα για να μελετήσουν το πλήθος των κτιρίων, τα ευρεθέντα έργα τέχνης αλλά και για να κατανοήσουν τον αξιοσημείωτο τρόπο ζωής των νεολιθικών ανθρώπων.
Πηγές: Daily Sabah – Anadolu Αgency
Μαρτυρία 96χρονης που έζησε τη Σμύρνη να καίγεται: «Ο κόσμος έτρεχε στα πλοία να σωθεί. Τους έκοβαν τα χέρια και έπεφταν στη θάλασσα»
14 Σεπτεμβρίου, 2016
Η Σμύρνη μάνα καίγεται, καίγεται και το βιος μας….
«Η Σμύρνη πήρε φωτιά, καίγεται… Εκεί, κορούλα μου, ήταν τα πλοία, τα γαλλικά και τα εγγλέζικα και πήγαινε ο κόσμος μπας και σωθεί. Και τους κόβανε τα χέρια και πέφτανε στη θάλασσα οι κοπέλες και τα παλικάρια». Πάνω από 90 χρόνια έχουν περάσει από τον «μαύρο» Σεπτέμβρη του ’22 που η Σμύρνη παραδινόταν στις φλόγες και μαζί της η ζωή χιλιάδων ανθρώπων που έπρεπε να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Κι, όμως, η εικόνα της καιόμενης πόλης δεν «ξεθώριασε» ποτέ στη μνήμη της 96χρονης, σήμερα, Ελευθερίας Ψαλτήρα.
Μικρό παιδί, στην αγκαλιά της μητέρα της τότε, θυμάται σαν χθες τις τελευταίες ώρες που έζησε η οικογένειά της στην «πόλη του πόνου» και το μακρύ ταξίδι, με βάρκες, μέχρι την Ελλάδα και αφηγείται την προσωπική της «οδύσσεια» στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, από το διαμέρισμά της στην Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης, δηλώνοντας «Μικρασιάτισσα στην καρδιά και το μυαλό».
Ο παππούς και ο πατέρας της 96χρονης, βλέποντας τις σκηνές φρίκης που εκτυλίσσονταν μετά την κατάρρευση του ελληνικού στρατιωτικού μετώπου, λόγω της αντεπίθεσης των Τούρκων ανταρτών με επικεφαλής τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, αποφάσισαν να πάρουν την οικογένεια και μαζί με τα όποια χρήματα είχαν και κάποια απαραίτητα είδη, όπως παπλώματα, να μπουν στα καΐκια και να ξεκινήσουν για τη Θεσσαλονίκη.
«Τα πράγματα είχαν αγριέψει. Τα τρένα κουβαλούσαν πτώματα. Ο πατέρας μου σκέφτηκε να πάρει την οικογένεια του και να φύγουμε μακριά από τη Σμύρνη. Κρύψανε τα λεφτά τους, πήραν συγγενείς και κουμπάρους και σηκώθηκαν νύχτα και φύγανε. Εγώ ήμουν σχεδόν μωρό. Αρμενίζαμε μέρες με τα κουπιά- τότε δεν υπήρχαν μηχανές, μόνο πανιά» μας λέει η 96χρονη.
«Ο μπαμπάς μου, πριν εγκαταλείψουμε το σπίτι μας στη Σμύρνη, είχε πάρει ένα τσουβάλι λίρες, αλλά ήταν χάρτινες, μεγάλες. Τα λεφτά τους τα πήραν και οι υπόλοιποι συγγενείς. Για να ζήσουμε μέσα στα καΐκια καίγανε τις λίρες για να τηγανίσουνε αυγά να φάμε. Από τα συνολικά πέντε τσουβάλια έμεινε μόνο το ένα, όταν φτάσαμε. Τα άλλα τα κάψαμε στη διαδρομή γιατί νομίζαμε ότι δεν έχουν αξία» θυμάται.
Ύστερα από μια σύντομη στάση στη Μυτιλήνη και μια μεγαλύτερη στη Στυλίδα, η οικογένεια με τα εφτά καΐκια της έφτασε στη Θεσσαλονίκη. «Μόλις φτάσαμε στην Ελλάδα, κάποια στιγμή οι δικοί μου ήθελαν να δουν εάν περνάνε τα χρήματα που φέρανε από την Τουρκία. Πήγε τότε ο παππούς μου με μια χάρτινη λίρα στον μπακάλη και, όταν είδε πόσα πολλά ρέστα του έδωσε, τρελάθηκε. Γύρισε σπίτι και είπε: «τα λεφτά που φέραμε περνάνε κι εμείς τα κάψαμε…».
Εκείνα τα καΐκια, με τα οποία ήρθαν από τη Σμύρνη, αποτέλεσαν την «προίκα» της οικογένειας, αφού τα παιδιά της κυρίας Ελευθερίας, όπως και τα εγγόνια της, συνεχίζουν την οικογενειακή παράδοση κι εργάζονται ως ψαράδες, ενώ η ίδια παραμένει «μικρσασιάτισσα με τα όλα της» παρά το γεγονός ότι λίγα χρόνια απομένουν για να συμπληρώσει έναν αιώνα ζωής.
«Οι πρόσφυγες με την αποβίβασή τους στο ελεύθερο έδαφος τοποθετούνταν σε καραντίνες. Το Απολυμαντήριο της Καλαμαριάς ήταν η πιο χαρακτηριστική περίπτωση. Για ένα διάστημα έως το καλοκαίρι του 1923, δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες άφησαν την τελευταία τους πνοή στα λιμοκαθαρτήρια εξαιτίας των δυσμενών καιρικών συνθηκών. Αυτή είναι μια από τις τραγικότερες στιγμές της καταστροφής» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο επίκουρος καθηγητής Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας του ΑΠΘ Ιάκωβος Μιχαηλίδης.
Ωστόσο, όπως αναφέρει ο κ. Μιχαηλίδης, «στην αυγή του 21ου αιώνα, η διαχείριση της προσφυγικής μνήμης είναι το πιο σημαντικό από αυτά που έχουν διατηρηθεί από ένα συγκλονιστικό παρελθόν».
«Αυτό που ξεκίνησε ως τραύμα στη συλλογική συνείδηση των ανθρώπων και στις διμερείς σχέσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία θα μπορούσε, σήμερα, με έναν νηφάλιο τρόπο να χρησιμοποιηθεί ως δείγμα του πόσο ολέθρια μπορεί να είναι τα αποτελέσματα των εθνικισμών και πόσο προοδευτικά μπορούν να ζήσουν δύο κοινωνίες όταν στηρίζονται στις ίδιες αξίες, της καλής γειτονίας, του σεβασμού των δικαιωμάτων των προσφύγων και εν γένει των πολιτών τους» υπογραμμίζει.
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ – Συνέντευξη 2013
Θρακιώτες νεομάρτυρες του 20ού αιώνα
10 Σεπτεμβρίου, 2016
Ο νέος Ιερομάρτυς Πορφύριος Ιβηρίτης (1870 – 4 Ιουλίου 1913)
Ο κατά κόσμον Δημήτριος Ιωάννου γεννήθηκε στο Δέδε-Κιοΐ της Ανατολικής Θράκης το 1870. Στη μονή Ιβήρων προσήλθε το 1885. Μοναχός εκάρη το 1887. ’Ήταν άριστος ιεροψάλτης της μονής. ’Ήταν ένας των Αγιορειτών πατέρων που συνόδευσε τον Οικουμενικό Πατριάρχη ’Ιωακείμ τον Γ’, κατά την επιστροφή του από το Άγιον Όρος στην Κωνσταντινούπολη, και ο οποίος τον παρασημοφόρησε. Οι Ιβηρίτες πατέρες τον διόρισαν οικονόμο στο μετόχι της Κορνοφωλεάς.
Οι Βούλγαροι μετά τη θανάτωση κατοίκων των χωριών Κορνοφωλεάς, Δαδιάς και Καβατζίκ (Λευκίμης), πολλούς από αυτούς τους έθαψαν ζωντανούς, εισήλθαν στην ιερά μονή Παναγίας Πορταΐτισσας Κορνοφωλεάς, μετοχιού της ιεράς μονής Ιβήρων, την οποία και πυρπόλησαν. Τον οικονόμο του μετοχιού Ιερομόναχο Πορφύριο τον έκαψαν ζωντανό μέσα στη μονή. Έτσι μαζί με τους ασκητικούς άθλους έλαβε και του μαρτυρίου τον στέφανο, στις 4.7.1913.
Πηγές-Βιβλιογραφία:
Αποστόλου Ευθυμιάδη, Η συμβολή της Θράκης εις τους απελευθερωτικούς αγώνας του έθνους, Αλεξανδρούπολης 2002, σσ. 632-633.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Α’ – 1956-1983, § Ιερομόναχος Πορφύριος Ιβηρίτης (1870-1913), σελ. 108-109, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.
http://www.pemptousia.gr/2015/07/neos-ieromartis-porfirios-iviritis-1870-4-iouliou-1913/
ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΑ΄ 