Χριστουγεννιάτικη Παιδική Παράσταση 2016

Με τη σύμπραξη δύο συλλόγων, της Ένωσης Μικρασιατών Φοιτητών και της Θεατρικής Ομάδας Φοιτητών Νοσηλευτικής Θεσσαλονίκης, παρουσιάζεται τον Δεκέμβριο η παιδική παράσταση  «Μήπως είδατε τον Άγιο Βασίλη; » της Σμαράγδας Κιτσιούλη. Μια παράσταση που αναδεικνύει διαδραστικά στο χριστουγεννιάτικο πνεύμα, τις αξίες της ανιδιοτελούς προσφοράς, του σεβασμού στην ετερότητα και την πανανθρώπινη δύναμη της αγάπης. Το θεατρικό αυτό έργο μετά από την εύφημο μνεία που έλαβε από τους υπεύθυνους των παιδικών βιβλιοθηκών του Δήμου Θεσσαλονίκης αλλά και τη συγκινητική αποδοχή από μικρούς και μεγάλους, ανεβαίνει εκ νέου σε καινούργια διασκευή!

Η πρώτη παράσταση θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου στις 18:00 στη Δημοτική Παιδική Βιβλιοθήκη Άνω Πόλης (οδός Κρίσπου 7).

Η επόμενη παράσταση θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου στις 19:00 στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Σαράντα Εκκλησιών (οδός Γεωργίου Βιζυηνού 57).

Βιβλιοθήκη Άνω Πόλης

Advertisement

Μαρία Κληματσίδα : πρότυπο εκπαιδευτικού και παιδαγωγού

Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές! 
Κι ότι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου, 
Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου! 
Χτισ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ! 

Κι αν λίγη δύναμη μεσ’ το κορμί σου μένει, 
Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωµένη. 
Θέµελα βάλε τώρα πιο βαθειά, 
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει. 

Σκάψε βαθειά. Τι κι’ αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει; 
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί 
Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη, 
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι …

Κωστής Παλαμάς (»Στον Δάσκαλο»)

__________

επιμέλεια: Γιώργος Καζάνας

 

Η φιλόλογος Μαρία Κληματσίδα αποτέλεσε μια Καθηγήτρια-σύμβολο στη σχολική ζωή πολλών μαθητών της πόλης της Θεσσαλονίκης. Στο 16ο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης, στην ιστορική περιοχή της Ξηροκρήνης όπου και διέμενε, ανάλωνε όλες τις δυνάμεις της για την καλλιέργεια των μαθητών που είχε υπό τη διδασκαλική της μέριμνα. Γνωρίζοντας τη θεμελιώδη σημασία της ανάπτυξης του πνεύματος των μαθητών σε στέρεες βάσεις αξιών, στο μεταίχμιο της μετάβασης από την παιδική στην εφηβική ηλικία, εξέφραζε λόγω και έργω συνεχή αγωνία και αγώνα για τη μάθηση και την προετοιμασία των μαθητών – μελλοντικών πολιτών. Η δωρική μορφή και ο πάντοτε μεστός και τεκμηριωμένος λόγος, αποτελούσαν το δίπολο που προσωποποιούσε το ήθος, την ευγένεια και τις γνώσεις της.

Η Μαρία Κληματσίδα γεννήθηκε στις 16 Νοεμβρίου του 1946 στο Αξιοχώρι του νομού Κιλκίς, εκεί όπου βρισκόταν η αρχαία μακεδονική πόλη Αμυδών, η ομηρική πρωτεύουσα της αρχαίας Παιονίας. Ήταν το τρίτο παιδί των Αποστόλου και Κοκκώνης Κληματσίδα. Τα άλλα δύο της αδέρφια ήταν ο Νικόλαος και ο Χρήστος. Από μικρή έδειξε τη θερμή της αγάπη για τα ελληνικά γράμματα και τη χριστιανική πίστη. Τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο Αξιοχωρίου ενώ αποφοίτησε από το εννιατάξιο Γυμνάσιο στο Πρόχωμα Θεσσαλονίκης. Είχε όμως ταυτόχρονα μαθητεύσει στον ευαγγελικό λόγο μέσα από τη λειτουργική ζωή, έχοντας ως πρότυπο τον πατέρα της, όπως η ίδια τόνιζε. Έπειτα έρχεται η επιτυχία της εισαγωγής της στο τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η φοίτησή της στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο αποτέλεσε μια σημαντική περίοδο στη ζωή της, η οποία διαμόρφωσε τον τελικό της χαρακτήρα. Μετά τη λήψη του πτυχίου εισέρχεται αμέσως στον στίβο της μάχιμης εκπαίδευσης και εργάζεται σε ιδιωτικό Γυμνάσιο της Φλώρινας ενώ την αμέσως επόμενη χρονιά, διορίζεται στο δημόσιο Γυμνάσιο στην ίδια πόλη. Κατά τη δεκαετία του 1980 εργάζεται στο Γυμνάσιο του Κατσικόπουλου στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης. Ακολούθως δίδαξε στο 4ο Γυμνάσιο και τελικά στο 16ο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης, τον εκπαιδευτικό αμπελώνα όπου ευόρκως και αόκνως εργάστηκε ως αυθεντική λειτουργός της Παιδείας κατά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της.

Ισχυρή ενθύμηση για τους μαθητές της αποτελεί η πρώτη ημέρα μαθήματος στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου, ημέρα υποδοχής των νέων μαθητών στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, που αποτέλεσε ένα ορόσημο, κατά το οποίο η σεβαστή φιλόλογος εξέφρασε λακωνικά την ειρηνική πνευματική της διακήρυξη, ήτοι το πανόραμα αξιών, συμπεριφορών και μαθημάτων του σχολείου: Σεβασμός στα πρόσωπα και την υποδομή, τακτικότητα στη μελέτη και την αισθητική, καλλιέργεια λόγου και πνεύματος.

Στα μαθήματα που δίδασκε έδινε το μοναδικό προσωπικό της στίγμα, που αποτελούσε ανεξίτηλο οδοδείκτη ζωής για τους μαθητές αλλά και πρότυπο διαδασκαλίας για συναδέλφους της. Σταχυολογούμε εδώ ενδεικτικά μερικές πτυχές της διδασκαλίας της : οι παραστατικές περιγραφές της Οδύσσειας και της Ιλιάδας, η επιμελής ανάλυση των λογοτεχνικών κειμένων ταυτόχρονα με την ανάδειξη των διδαγμάτων που ως απόσταγμα προσέφερε αλλά και η συστηματική διδασκαλία της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας με ιδιαίτερη μεταδοτικότητα.

Οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη: Το περίτεχνο και καλλιεργημένο πνεύμα της δεν μπορούσε παρά να αποκαλύπτεται λαμπρό σε κάθε παραίνεση και πράξη της. Ανάμεσα στο πλήθος αυτών καταγράφουμε την έντονη κοινωνική της συνείδηση με πράξεις στήριξης εμπερίστατων προσώπων, το αμιγές εθνικό δημοκρατικό της φρόνημα και την άδολη πρωτοχριστιανικού ήθους αγάπη της. Η ετήσια δράση που καθιέρωσε με αγορά τετραδίων και σχολικών για κοινωφελείς σκοπούς από καθηγητές και μαθητές  αποτελεί ένα μόνο ελάχιστο τμήμα του πλέγματος της φιλάνθρωπης δράσης της, το σύνολο της οποίας Κύριος μόνον οίδε.

Όσον αφορά τα θέματα ιστορίας, η ανυπόκριτη και αυθόρμητη απάντησή της σε σχετικό ερώτημα μαθητή της, συμπυκνώνει όλο της το υψηλό ήθος: «Θα σκεφτόσασταν σε αντίστοιχη περίσταση να συνδράμετε τη χώρα όπως οι γυναίκες του ’40;» και η αφοπλιστική απάντηση «Αναμφισβήτητα, καθώς η πατρίδα θα το ζητούσε». Έτερο στοιχείο που αξίζει να αναδειχθεί είναι το γεγονός πως της προτάθηκε επανειλημμένως να αναλάβει τη διεύθυνση της σχολικής μονάδας αλλά πίστευε και το εξέφραζε πάντα ότι η προσφορά της από τη θέση που κατείχε ήταν αρκετή. Από προφορικά σπαράγματα μνήμης, που διασώθηκαν από μαθητές της, καταγράφουμε τους εξής παραμυθητικούς (παρηγορητικούς) λόγους της: «να μη φοβόμαστε αλλά να χαιρόμαστε διότι όπως σε κάθε εποχή έτσι και σήμερα υπάρχουν άγιοι και κυκλοφορούν ανάμεσά μας» όπως επίσης «Να μην ξεχνάμε πως ο ύπνος είναι ένας μικρός θάνατος και ο θάνατος ένας μεγάλος ύπνος». Δεν πρέπει να παραληφθεί το αφιέρωμα που πραγματοποιούσε λιτά εντός της σχολικής αίθουσας για τον Μακεδονικό Αγώνα, διαβάζοντας η ίδια το γράμμα του Παύλου Μελά προς τη σύζυγό του Ναταλία. Η αξία της οικογένειας, η συζυγική αγάπη, η θυσιαστικότητα για τον συνάθρωπο ήταν μερικά από τα ιδανικά που πήγαζαν μέσω των αναφορών της στην ιστορική αυτή αλληλογραφία. Κατ΄ έτος διοργάνωνε και την εορτή της 28ης Οκτωβρίου με εργώδεις προσπάθειες, ώστε οι μαθητές να αντιληφθούν τη σημασία της επετείου και να αποδώσουν βιωματικά και με ορθή τεχνική τα επίκαιρα ιστορικά κείμενα. Σεφέρης, Ελύτης, Βέμπο, μορφές που αγαπούσε και αναδείκνυε. Η επιλογή των μαθητών που λάμβαναν μέρος γινόταν με το οξυμένο της αισθητήριο, διακρίνοντας ποιός μαθητής είχε συναίσθηση και παρουσία ώστε να αξιοποιούνται τα ενδιαφέροντα και τα ταλέντα του κάθε προσώπου ξεχωριστά.

16ο Γυμνάσιο-Λύκειο Θεσσαλονίκης

Παροιμιώδη έμειναν τα πραγματικά σαρωτικά διαγωνίσματα που έθετε και τα οποία κάλυπταν όλο το εύρος της εξεταζόμενης ύλης, καταδεικνύοντας αφενός μεν την εκπαιδευτική της εμπειρία αφετέρου δε τον ζήλο της για εντοπισμό και θεραπεία των αδυναμιών των μαθητών, με σεβασμό στις δυνατότητες και τις ιδιαίτερες κλίσεις του καθενός.

Ως απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, απέδιδε με κάθε αφορμή τον προσήκοντα σεβασμό στους Καθηγητές που διαμόρφωσαν τη σκέψη της αλλά και σε καθαυτόν το θεσμό του Πανεπιστημίου ως αστείρευτη πηγή παιδείας και χώρο πνευματικής άνθησης και ολοκλήρωσης για κάθε έναν που εισέρχεται με συναίσθηση να φοιτήσει σε αυτό. Ακόμη ενθυμούμαστε, πολλοί εκ των μαθητών της, την παρουσία της κατά τις εκάστοτε εκπαιδευτικές εκδρομές του Γυμνασίου μας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, τον τρόπο που προσέγγιζε τον χώρο, τη διακριτική της παρουσία αλλά και τη χαρά της για τη γνωριμία των δυνάμει – στο μέλλον -φοιτητών με το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα που γαλούχησε και την ίδια.

Στο 16ο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής της, στις 16 Νοεμβρίου 2008. Δασκάλα με όλη τη σημασία της λέξης. Ένας άνθρωπος του Θεού στη γη που μόνη της μέριμνα αποτελούσε το ενδιαφέρον ώστε τα παιδιά της, οι μαθητές της, να γίνουν συνειδητοί άνθρωποι και χριστιανοί.

Αυτές οι λίγες σκέψεις για το πρόσωπο της Μαρίας Κληματσίδα* καταγράφηκαν εδώ ως αντίδοτο λήθης και ευλαβικό θυμίαμα αντιπελάργωσης από έναν μαθητή της, συνοδευόμενες από βιογραφικά στοιχεία που από διακριτικότητα αποσιωπήθηκαν από την ίδια και μετά την κοίμησή της ευγενώς παραχωρήθηκαν από τους κατά σάρκα και πνεύμα συγγενείς της Διδασκαλίσσης μας.

[*] Η ίδια η Μαρία Κληματσίδα επεσήμανε πως το επώνυμό της δεν κλίνεται και συνεπώς δεν λαμβάνει τελικό σίγμα, όπως και όλα τα θηλυκά επώνυμα. Έτσι στη γενική είναι: της Κληματσίδα. Επιθυμίας της άλλωστε ήταν να γράφουμε και να μιλούμε ορθά Ελληνικά.

Θυμότανε κανεὶς γέροντες δασκάλους ποὺ μᾶς ἄφησαν ὀρφανούς.

Γιῶργος Σεφέρης (῾Η τελευταία μέρα)

 

Ευχαριστούμε θερμά τον ανηψιό της μακαριστής Μαρίας Κληματσίδα, δημοσιογράφο κ. Θανάση Κληματσίδα, για την ευγενή παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού και των βιογραφικών της στοιχείων για το παρόν αφιέρωμα.

16ο Γυμνάσιο – Λύκειο Θεσσαλονίκης, 12ο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης

 

Βερολίνο : Οικουμενικό Μνημείο Θυμάτων Γενοκτονίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία

Ökumenische Gedenkstätte für Genozidopfer im Osmanischen Reich

Berlin-Charlottenburg, Luisenkirchhof III

Το ΕΝΙΑΙΟ μνημείο θυμάτων Γενοκτονίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, το οποίο ανεγέρθηκε στο Βερολίνο εντός του πάρκου μνήμης Luisenkirchhoff III (το μνημείο είναι τρίπτυχο: αριστερά επιτύμβια στήλη Αρμενίων, στο κέντρο η επιτύμβια στήλη των Ελλήνων και δεξιά αυτή των Ασσυρίων)

Στο Βερολίνο ανεγέρθηκε ΕΝΙΑΙΟ ΜΝΗΜΕΙΟ για τους Χριστιανούς-θύματα της Οθωμανικής Γενοκτονίας 1912-1922

Ας παραδειγματιστούμε και ας σταματήσουμε να κατακερματίζουμε την Γενοκτονία των Χριστιανών της Ανατολής…

 

 

 

Επίσημη ιστοσελίδα για το Μνημείο

http://www.genozid-gedenkstaette.de/impression/index.html

 

 

Χαλκιδική: τόπος εγκατάστασης Μικρασιατών

Απὸ τα προσφυγικὰ χωριά, τα οποία ιδρύθηκαν στην Χαλκιδικὴ κατά την δεκαετία του 1920, τα εικοσιτρία (23) εγκαταστάθηκαν σε αγιορειτικὲς μετοχιακὲς εκτάσεις. Παρατίθεται ο κατάλογος των χωριών αυτής της κατηγορίας, με τα διαδοχικὰ ονόματά τους και το όνομα της πρώην ιδιοκτητρίας Μονής του χώρου στον οποίον εγκαταστάθηκε ο νέος οικισμός.

Άγιος Παύλος (Μονὴ Αγίου Παύλου)

Νέα Ηράκλεια (Μονὴ Αγίου Παύλου)

Στόμιον – Τσαλὶ Μετόχι – Νέα Καλλικράτεια (Μονὴ Ξενοφώντος)

Βουλγάρικο – Σέρβικο – Σωζόπολη (Μονὴ Χελανδαρίου)

Σουφλάρι – Νέα Τρίγλια (Μονή Βατοπεδίου)

Βολβός – Καραμάνι – Νέα Πλάγια (Μονὴ Ιβήρων)

Βολβός – Ρούσσικο – Νέα Φλογητά (Μονὴ Ἁγ. Παντελεήμονος)

Άνω Βολβός – Ζωγράφου (Μονὴ Ζωγράφου)

Κατακαλή – Διονυσίου (Μονὴ Διονυσίου)

Κασσάνδρεια-Πόρτες-Καπού Μετόχι-Νέα Ποτίδαια (Μονὴ Δοχειαρίου)

Άγιος Παύλος – Νέα Φώκαια (Μονὴ Αγίου Παύλου)

Ρούσσικο- Νερόμυλος- Μάλτεπε- Καλλιθέα (Μ. Αγ. Παντελεήμονος)

Βατοπέδι (Μονὴ Βατοπεδίου)

Βόζενα – Μεταμόρφωση (Μονή Διονυσίου)

Μπαλαμπάνι – Νέος Μαρμαράς (Μονὴ Γρηγορίου)

Καλαμίτσι (Μονὴ Διονυσίου)

Σάρτης – Αφησιά – Σάρτη (Μονὴ Ξηροποτάμου)

Περιγαρδίκεια – Άγιος Δημήτριος – Πυργαδίκια (Μονὴ Δοχειαρίου)

Ιβηρίτικο – Γομάτι μετὰ την καταστροφὴ του 1932 (Μονὴ Ιβήρων)

Οζόλιμνος – Ξηροποταμινό – Ξηροποτάμου (Μονὴ Ξηροποτάμου)

Λαδιάβα – Πρόβλακας – Νέα Ρόδα (Μονὴ Βατοπεδίου)

Προσφόριον – Πύργος – Ουρανόπολη (Μονὴ Βατοπεδίου)

Αμμουλιανή (Μονὴ Βατοπεδίου)

Επίσης άλλα χωριά δημιουργήθηκαν από πρόσφυγες σε άλλες εκτάσεις όπως η σημερινή Καλλιθέα: Το χωριό ιδρύθηκε το 1925 από Mικρασιάτες πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή έπειτα από τη Μικρασιατική Καταστροφή, οι οποίοι προέρχονταν από το χωριό Μάλτεπε της Προποντίδας της Μικράς Ασίας, το οποίο ονομαζόταν »Βρύας» στην Αρχαιότητα και »Πελεκάνον» στο Βυζάντιο. Οι κάτοικοι ονόμασαν »Νέος Μάλτεπες» τον οικισμό που δημιούργησαν, σε ανάμνηση της πατρίδας τους, του Μάλτεπε της Μικράς Ασίας.

http://www.pemptousia.gr/

 

Αγιοκέρι στον Άγιο τον Μικρασιάτη, Καλόγερο, Παπά και Μάρτυρα, Γεώργιο τον Νεαπολίτη

Ανεβαίνοντας κάποιος στη συνοικία του Περισσού αρχίζει να διακρίνει ομοιόμορφες προσφυγικές κατοικίες. Ο τόπος έχει δυναμική διαφορετική. Σα βγει κανείς ν’ αγναντέψει αυτή την ομοιομορφία των παλιών κατοικιών, που πλέον στα μάτια κάποιου απλού παρατηρητή θα φαίνονταν ακόμη και γραφικές, κλείνει τα μάτια και μεταφέρεται -όχι σε χρόνους τόσο παλιούς- σχεδόν ενενήντα χρόνια πίσω. Γη ακατοίκητη που δόθηκε ως λύση στη προσφυγιά των Ελλήνων της Ανατολής για να γίνει νέα τους πατρίδα. Ο τόπος ξένος αλλά η πατρίδα, πατρίδα. Ήξεραν, οι ευλογημένοι, ότι πατρίδα δεν είναι η γη, ούτε οι περιουσίες, ούτε τα σπίτια, ούτε και τα υποστατικά. Πατρίδα είναι η καρδιά κι ό, τι την ξεχωρίζει κι ανθρώπινη την κάνει. Πατρίδα είναι το Πνεύμα μας, το φύσημα του Θεού και τα βιώματα που ζυμώνουν τον άνθρωπο απ’ την στιγμή της δημιουργίας του. Πατρίδα είναι η Αλήθεια μας.

Ο Άγιος νέος ιερομάρτυρας Γεώργιος ο Νεαπολίτης (εκ Νεαπόλεως Μικράς Ασίας – 1797).

Οι Μικρασιάτες είχαν Πνεύμα. Πατρίδα των προσφύγων, τότε, ήταν πάνω απ’ όλα η ουράνια πατρίδα των πατέρων απ’ τη Μικρασία, ήτανε η Θεία Λειτουργία. Κι όποιος γυρίσει και πει ότι τάχα αυτός ο λόγος εκφέρεται τέτοιος γιατί τονε γράφουνε παπαδικά χέρια, ας δει όχι απλώς πτυχές της ζωής των Μικρασιατών αλλά σύγκορμη τη ζωή τους: τα τραγούδια και τους θρήνους, τους χορούς -που δε κοιτούν ν’ απομακρύνουν τον άνθρωπο και να κρύψουν τη χαρά του προσώπου του αλλά στυλώνονται στη συμπόρευση σωμάτων και συναισθημάτων. Ας δούμε τσ’ Αγίους που ήσανε παρόντες μες την κοινωνία: συναυλίζονταν με τον λαό και συνομιλούσαν. Ο λαός ζητούσε ευχή συγχωρητική σε κάθε αρχή, σε κάθε έργο. Τους ήξεραν τους Αγίους οι Μικρασιάτες, τους είχαν ζήσει -ένα με το πετσί τους- Άγιοι Νεομάρτυρες κατοικούσαν στις ίδιες γειτονιές μ’ αυτούς. Την Αγιότητα, τηνε ζούσαν: δε φάνταζε ούτε σα θρύλος, ούτε σαν παραμύθι.

Αν πάει κανείς στο κοιμητήριο του Κόκκινου Μύλου, στο οποίο αναπαύονται παλαιοί Νεαπολίτες πρόσφυγες, θα δει νεκρούς που τους παππούδες τους είχε βαφτίσει ο Άη Γιώργης ο Νεαπολίτης. Σε κάθε ναό της Μητρόπολης ψάλλεται σήμερα το απολυτίκιό του. Αυτός γυρνά στους δρόμους και ευλογεί, αρχίζοντας από τον Περισσό, απ΄ το ναό του Αγίου Ευσταθίου, στον οποίο βρίσκεται το άχραντο λείψανό του και ευλογεί τις γειτονιές και τα άγχη των παιδιών του. Τα ονόματα των δρόμων δεν του είναι ξένα. Είναι παρμένα απ’ τις άγιες πατρίδες της Ανατολής που μεταμόρφωσαν σε νέες πατρίδες τα προάστια των Αθηνών. Θωρεί ο Άγιος απ’ τις ελιές και τα χώματα, όσα έμειναν στη Ν. Ιωνία αλλά και τις πολυκατοικίες, τις εργατικές κατοικίες. Θωρεί ακόμα τις ξύλινες παράγκες που γίνανε περίλαμπρες εκκλησιές για να δοξάζεται το όνομα τ’ αφέντη του κι αφέντη μας, Χριστού.

Η Εκκλησία είναι η Πατρίδα μας κι ο Άη Γιώργης ευλογεί τα έργα των χεριών που δε λογαριάζουν την Αγάπη με αριθμούς, διακονώντας τον πάσχοντα αδελφό ανεξαίρετα κι ομολογώντας ως μόνο Κύριο τον Ιησού Χριστό. Βλέπει ο Άγιος, ο Νεαπολίτης, τις ενορίες της Μητροπόλεως που προστατεύει, περπατά μαζί μας κι απ’ τον ουρανό μας ευλογεί, συναινεί στην Αγάπη. Ξέρουν καλά οι Μικρασιάτες ότι δεν κάνουν το “καλό” επειδή λυπούνται τον πάσχοντα αλλά επειδή στο πρόσωπό του βλέπουν το δικό τους, στο πρόσωπό του βλέπουν τον Χριστό που πάνω απ’ όλα αγαπούν. Πώς να μισήσουν τώρα και ν’ αρνηθούν την Αγάπη όταν κάποτε τόσο πολύ μισήθηκαν;

Σήμερα, 3 Νοεμβρίου, η γειτονιά εκείνη με τα προσφυγικά σπίτια, θα λάμψει όταν ο Επίσκοπος κι ο κλήρος του σηκώσουν στα χέρια το άχραντο λείψανο του Αγίου Γεωργίου του Νεαπολίτου, τελώντας πομπή λιτανευτική με πρωτοπανηγυριστή τον ένδοξο Μάρτυρα του Χριστού, τον Καλογερόπαπα, τον Άη Γιώργη τον Νεαπολίτη. Κάθε λιτανεία είναι μια ηρωική έξοδος, ένας γύρος θριάμβου, όχι σαν του αυτοκράτορα της Ρώμης, που δεν ήταν τίποτ’ άλλο παρά πομπή επίδειξης δύναμης κοσμικής. Οι λιτανείες των Ορθοδόξων είναι έξοδοι της Δόξας του Βασιλέως, ομολογία της Βασιλείας των Ουρανών στο κόσμο, ομολογία της Άνω Ιερουσαλήμ, της ουράνιας πατρίδας, μέτοικος της οποίας ο Νεαπόλεως γόνος, ο Μάρτυρας Γεώργιος και Όσιος μαζί. Αυτή είναι η Πατρίδα μας, η Δόξα της Εκκλησίας. Σε κάθε πομπή πρώτος πάει ο Σταυρός. Χωρίς αγώνα, Ανάσταση πώς θα ‘ρθει; Χωρίς Σταυρό, καμία Δόξα.

Άγιε Γεώργιε, για τον αγώνα μας μη παύσεις στον Χριστό πάντοτε να πρεσβεύεις!

Ιάσων Ιερομ.

Ο Άγιος νέος ιερομάρτυρας Γεώργιος ο Νεαπολίτης (εκ Νεαπόλεως Μικράς Ασίας – μαρτυρήσας το έτος 1797).

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΟΥ ΕΚ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

Τῇ τρίτῃ τοῦ μηνός Νοεμβρίου μνήμη τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Γεωρ­γίου τοῦ Νεαπολίτου.

Γεώργιος ὁ ἅγιος Πατήρ ἡμῶν καί νέος Ἱερομάρτυς τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἱερέων ἡ κοσμιότης και τῶν Μαρτύρων ὁ ἰσοστάσιος, διέπρεψεν κατά τόν 18^οαἰώνα εἰς Νεάπολιν, τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἥτις τουρκιστί λέγεται «Νέβ Σεχίρ», ἐφημερεύων εἰς τον ἐκεῖσε Ἱερόν Ναόν τῆς Κοιμή­σε­ως τῆς Θεοτόκου. Κατά το ἔτος 1797 προσεκλήθη ὑπό τοῦ χωρίου Μαλακοπή, ἀπέχοντος ἕξ ὥρας, διά να ὑπάγῃ και ἱερουργήσῃ ἐκεῖ, εἴς τινα μεγάλην ἑορτήν και ἁγιάσῃ τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς. Ἐδέχθη εὐχαρίστως ὁ θεῖος Γεώργιος την πρόσκλησιν τῶν ἐν Μαλακοπῇ ἀδελφῶν Χριστιανῶν και ἀναβάς ἐπί ὄνου, διότι ἦτο γέρων καί καχεκτικός, ἐπορεύε­το πρόθυμος την ὁδόν. Ἀλλ’ αἴφνης, ἐνῷ ἐπλησίαζε προς την Μαλα­κοπήν, ἐνεφανίσθησαν πρό αὐτοῦ Τοῦρκοι ποιμένες λίαν ἐξηγριω­μέ­νοι, οἵτινες ἐπιπεσόντες μετά μανίας κατά τοῦ πραοτάτου ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ, ἐλήστευσαν αὐτόν και ἐγύμνωσαν καί τέλος ἐφόνευσαν, ἀποκόψαντες την τιμίαν αὐτοῦ κεφαλήν, το δε λείψανον, γυμνόν και καθῃμαγμένον, ἀπέρριψαν εἰς παρακείμενην φάραγγαν, ὁμοῦ μετά τῆς κεφαλῆς.

Οἱ Χρι­στιανοί μετά τέσσαρας ἡμέρας ἀνεῦρον το τίμιον λείψανον και ἐκή­δευ­σαν αὐτό εἰς τόν τόπον τῆς εὑρέσεως. Παρελθόντος καιροῦ ὁ ἅγιος ἐνε­φα­νί­σθη ἐν ὁράματι εἴς τινα γυναῖκα εὐλαβῆ, εἰς την ὁποίαν διηγήθη τό τί ἔπαθε και ἐνετείλατο αὐτήν ἵνα μεταβῇ ἡ Δημογεροντία εἰς τόν τόπον τοῦ προχείρου τάφου του. Οἱ εὐσεβεῖς Νεαπολῖται ἔσπευσαν πάραυτα καί με­τέ­φεραν το τίμιον λείψανον εἰς Νεάπολιν, ὅπου ἔγινεν αἰτία διά πολλάς θεραπείας και ἰάσεις και ἄλλα θαύματα. Κατά την ἀνταλλαγήν τῶν πληθυσμῶν τοῦ ἔτους 1924 οἱ Νεαπολῖται μετέφερον αὐτό εἰς την Ἑλλάδα και το ἐτοποθέτησαν εἰς τον Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Εὐσταθίου εἰς Περισ­σόν Ἀθηνῶν. Τεμάχιον τοῦ λειψάνου εὑρίσκεται ὡσαύτως και εἰς τον Μητροπολιτικόν Να­όν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Νεαπόλεως Θεσσαλονίκης, ἔνθα ἑορτά­ζε­ται πανδήμως ἡ μνήμη του κατά την πρώτην Κυριακήν τοῦ Νοεμβρίου, ὁμοῦ μετά τῶν νεομαρτύρων Ἀθανασίου Κουλακιώτου του εν Ξηροκρήνη Θεσσαλονίκης μαρτυρήσαντος και Ἀκακίου του Ἀσβε­στοχωρίτου.

Οι τέσσερις Ανατολικοθρακιώτες Μάρτυρες της Ροδόπης 1941-1944

Η ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΙΕΡΕΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ, ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ 1941-1944.

Η αφετηρία των βουλγαρικών βλέψεων στην δυτική Θράκη πρέπει να χρονολογηθεί απ’ την επαύριο του Κριμαϊκού πολέμου, το 1856, οπότε και ξεκίνησε η εθνική αφύ­πνιση των Βουλγάρων, που εξελίχθηκε μέσω της εκπαιδευτικής συγκρότησης και της εναντίωσης στην ελληνική οικονομική και πνευματική κυριαρχία. Η συγκρότηση της παιδείας συμπορεύθηκε με την δημιουργία βουλγαρικής αστικής τάξης κι η σύγκρουση με τους Έλληνες διοχετεύτηκε στην εκκλησιαστική διαφοροποίηση με την δημιουργία εξαρχικής Συνόδου.

Αργότερα, το 1870, με βάση το άρθρο 10 του ιδρυτικού φιρμανιού της βουλγαρικής Εξαρχίας, που προέβλεπε την υπαγωγή σ’ αυτήν επαρχιών με την πλειοψηφική συγκα­τάθεση των δύο τρίτων των κατοίκων, ο ελληνοβουλγαρικός ανταγωνισμός μεταφέρ­θηκε στη Μακεδονία και τη Θράκη. Στην ουσία επρόκειτο για ακήρυκτο ανταρτοπό­λεμο στις πόλεις και την ύπαιθρο μ’ όλα τα διατιθέμενα μέσα, περιλαμβανομένων των ενόπλων συγκρούσεων που θα γενικευθούν προς τα τέλη του 19^ου αιώνα.

Η σύγκρουση συνεχίστηκε κι εκτραχύνθηκε κατά την διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων του 1912-13. Κατά τον πρώτο Βαλκανικό πόλεμο, η Βουλγαρία κατέλαβε τη δυτική Θράκη και, κατά τον δεύτερο, παρ όλην την ήττα δεν την απώλεσε. Αμέσως μετά την κατάληψη της επαρχίας υλοποιήθηκε συστηματικό πρόγραμμα εκβουλγαρι­σμού, για το οποίο έχουν γραφεί πολλά· εξαιτίας αυτού θα επικαλεστούμε μόνον επιλε­κτικά ένα γαλλικό δημοσίευμα της εφημερίδας L’Ouest-Éclair, του Δεκεμβρίου του 1913, με τίτλο: Οι αυθαιρεσίες της βουλγαρικής διοίκησης, που περιγράφει εύγλωττα την κατάσταση: Οι εκπρόσωποι των ελληνικών πληθυσμών της δυτικής Θράκης ήλθαν για να επιδώσουν στους εκπροσώπους των μεγάλων δυνάμεων λεπτομερές υπόμνημα σχετικά με τις υπερβάσεις της βουλγαρικής διοίκησης. Τα γεγονότα που αναφέρονται στο κείμενο δι­αψεύδουν οδυνηρά την επίσημη διακήρυξη του τελευταίου τσάρου των Βουλγάρων που υποσχέθηκε στους νέους υπηκόους του ασφάλεια για τη ζωή, την τιμή και την περιουσία τους. Στην Ξάνθη, την Κομοτηνή, το Σουφλί, το Δεδέαγατς, τις Φέρρες, το Ορτάκιοϊ, τη Μαρώνεια και την γύρω περιοχή, όχι μόνον υπήρξε δήμευση των εκκλησιών και των σχο­λείων, αλλά κι ιδιωτικών περιουσιών· επίσης, οι ξυλοδαρμοί, οι απαιτήσεις λύτρων κι οι επιθέσεις στην τιμή γυναικών και κοριτσιών είναι συχνά φαινόμενα.

Τα πάθη για τον ελληνορθόδοξο πληθυσμό της δυτικής Θράκης φάνηκε να παίρ­νουν τέλος με την τελεσίδικη επιδίκαση της περιοχής στην Ελλάδα, κατά τα συμφωνη­θέντα στην διάσκεψη του Σαν Ρέμο, τον Απρίλιο του 1920, κι αργότερα, επισήμως, με την Συνθήκη των Σεβρών, τον Αύγουστο του 1920. Ωστόσο, ο βουλγαρικός αναθεωρη­τισμός που είχε πάντοτε προ οφθαλμών την σύσταση της μεγάλης Βουλγαρίας του Αγίου Στεφάνου, του 1878, δεν λησμονήθηκε ποτέ απ’ την κυβερνώσα ελίτ της γειτονι­κής χώρας κι ανέμενε την πρώτη ευκαιρία να εκδηλωθεί· κι η ευκαιρία δεν άργησε να δοθεί με το ξέσπασμα του δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, την ιταλική επίθεση εναντίον της Ελλάδος και την γερμανική πολεμική συμβολή στην ηττημένη Ιταλία, τον Απρίλιο του 1941.

Η βουλγαρική παρουσία στην δυτική Θράκη με τη μορφή στρατιωτικής κατοχής, προϊόντος του δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου, ήταν αποτέλεσμα διπλωματικής συνεν­νόησης με την Γερμανία και μία παραχώρηση εκ μέρους αυτής για την προσχώρηση της Βουλγαρίας στον Άξονα. Έτσι, παρά το γεγονός ότι η Βουλγαρία δεν βρισκόταν σ’ εμπόλεμη κατάσταση με την Ελλάδα, η εισβολή άρχισε τον Απρίλιο του 1941 και, μέχρι τις 15 Μαΐου, είχε καταληφθεί όλη η παραχωρηθείσα περιοχή.

Στις 3 Μαΐου του 1941, με απόφαση του βουλγαρικού Υπουργικού Συμβουλίου συ­νεστήθη η «Διοίκηση του Αιγαίου» ως νέα διοικητική περιφέρεια, με πρωτεύουσα την Ξάνθη. Η «Διοίκηση του Αιγαίου» ενσωματώθηκε στην 4η περιφέρεια του βουλγαρικού κράτους με 11 επαρχίες, και διαιρέθηκε σε τρεις στρατιωτικές διοικήσεις, όπου έδρευαν αντίστοιχα τρεις μεραρχίες πεζικού του βουλγαρικού στρατού, ενώ στρατιωτικές φρου­ρές εγκαταστάθηκαν σ’ όλους τους μεγάλους οικισμούς.

Ιδιαιτέρως σκληρή ήταν η στάση των κατακτητών έναντι του ιερού κλήρου της δυ­τικής Θράκης, εξ ενός εμφανεστάτου λόγου: η πνευματική καθηγεσία του κατώτερου κλήρου ιδίως, αποτελούσε εμπόδιο στην υποταγή του πληθυσμού. Η τριβή κι η συνά­φεια του απλού ιερέα του χωριού ή της αστικής συνοικίας με το ποίμνιό του, η τέλεση των ακολουθιών και των μυστηρίων, η καθημερινή παραμυθία στον χειμαζόμενο λαό στου οποίου τα μαρτύρια ήταν κοινωνός, αποτελούσαν κάρφος εν τω οφθαλμώ της μι­σάνθρωπης διοίκησης. Γι’ αυτό κι οι πρώτοι διωχθέντες ήσαν τα μέλη του κλήρου. Ιδι­αιτέρως πρέπει να επισημάνουμε ότι, όταν οι άνθρωποι αυτοί, οι κληρικοί, όπερ και το σύνηθες, αρνούνταν την υποχώρηση απέναντι στις συστάσεις ή τις απειλές, αποτελού­σαν τα πρώτα θύματα των θηριωδιών.

Οι τέσσερις ιερείς των οποίων την αιωνία μνήμη ευχόμαστε σήμερα δεν ήσαν άμοι­ροι των βασάνων και της προσφυγιάς. Τέκνα κι οι τέσσερις της αγιοτόκου ανατολικής Θράκης ήσαν μαθημένοι να μοιράζονται τα βάσανα του λαού.

Οι τέσσερις Ανατολικοθρακιώτες Μάρτυρες της Ροδόπης 1941-1944: π.Θεόδωρος Παπαδόπουλος (εφημέριος Αιγείρου), π.Δημήτριος Καβάζης (εφημέριος Κρωβύλης) – π.Βαγιάννης Εμμανουηλίδης (εφημέριος Συκορράχης) και π.Γεώργιος Βουλγαράκης (εφημέριος Νέας Αδριανής).

Ο Ιερέας Θεόδωρος Πα­παδόπουλος γεννήθηκε το 1880 στο χωριό Μοσχονιά της Κεσσάνης της Ανατολικής Θράκης.Στη συνέχεια, κατά το έτος 1910, μετέβη στην Κωνσταντινούπολη, όπου χειροτονήθηκε διάκονος και ιερεύς. Επέστρεψε έπειτα στη γενέτειρά του και διορίσθηκε εφημέριος. Το 1922 με την Μικρασιατική Καταστροφή και την αναγκαστική Ανταλλαγή των Πληθυσμών ο πατήρ Θεόδωρος ήλθε στη Δυτική Θράκη και αρχικά εγκαταστάθηκε στο χωριό Μεσσούνη του Ν. Ροδόπης. Όταν έπειτα ιδρύθηκε ο συνοικισμός του Νέου Καβακλή (1926-1927) μετεγκατεστάθη μαζί με την υπόλοιπη οικογένειά του στην Αίγειρο, όπου ο Μητροπολίτης Μαρωνείας Άνθιμος Σαρρίδης τον διόρισε τακτικό εφημέριο.

Κατά το έτος 1941 η επαρχία Ροδόπης, όπως και ολόκληρη η Δυτική Θράκη, βρέθηκε υπό βουλγαρική κατοχή και άρχισε σφοδρότατος ανθελληνικός διωγμός εναντίον των Ελλήνων κατοίκων της περιοχής και ιδιαίτερα των ορθοδόξων κληρικών, από τους οποίους ο πρώτος που δολοφονήθηκε, όπως αναφέρει στην επίσημη έκθεσή του ο τότε Μητροπολίτης Μαρωνείας και Θάσου Βασίλειος (1941-1952), ήταν ο ιερεύς Θεόδωρος Παπαδόπουλος.

Στις 20 Απριλίου του 1941 οι Βούλγαροι στρατιώτες μετέβησαν στην οικία του ιερέως Θεοδώρου, όπου ήταν κλινήρης λόγω ασθενείας και με το πρόσχημα της παράνομης οπλοκατοχής τον κακοποίησαν με απίστευτη βαρβαρότητα και ερεύνησαν την οικία του, χωρίς όμως να ανακαλύψουν τίποτα. Η βαρβαρότητα όμως των Βουλγάρων δεν σταμάτησε εκεί. Για δεύτερη φορά στις 12 Ιουνίου 1941 εισέβαλαν στην οικία του και τον κακοποίησαν βάναυσα, με αποτέλεσμα να πεθάνει ολίγες ημέρες αργότερα, στις 22 Ιουνίου 1941 και σε ηλικία 64 ετών. Ο ιερεύς Θεόδωρος ετάφη στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού Αγίου Αθανασίου Αιγείρου, όπου μέχρι και σήμερα ευρίσκεται ο τάφος του.

Ο ιερέας Δημήτριος Καβάζης, είλκε κι αυτός την καταγωγή του από την Κεσσάνη της Ανατολικής Θράκης, γεννημένος το 1890. Μετά την εκκένωση της περιοχής με την αναγκαστική ανταλλαγή των πληθυσμών, το Νοέμβριο του 1922 ο παπα-Δημήτρης, εγκαταστάθηκε στην Κρωβύλη, νυμφεύθηκε την πρεσβυτέρα του Αικατερίνη και απέκτησε τέσσερα παιδιά.Χειροτονήθηκε το 1931, υπηρετώντας στο ίδιο χωριό ως εφημέριος. Με την έναρξη της κατοχής του αφαίρεσαν τα κλειδιά του ενοριακού ναού του, δυσκολεύοντας αφάνταστα την τέλεση των ιερατικών καθηκόντων του, με στόχο να εξαναγκαστεί να υπαχθεί στη βουλγαρική Εξαρχία. Σκοπός των Βουλγάρων Κομιτατζήδων ήταν να δείξουν στον ιερέα Δημήτριο, ότι αυτοί ήταν οι κυρίαρχοι της περιοχής και να τον πείσουν να λάβει την βουλγαρική υπηκοότητα και να προσχωρήσει στην σχισματική-βουλγαροεξαρχική Εκκλησία. Επειδή όμως ο π. Δημήτριος αρνούνταν κάθε δελεαστική πρότασή τους, οι Βούλγαροι άλλαξαν τακτική και τον κατηγόρησαν ότι έκρυβε όπλα και διάβαζε ελληνικές εφημερίδες. Με αυτές τις κατηγορίες τον συνέλαβαν και τον κακοποίησαν. Έφθασαν μέχρι του σημείου να τον ποδοπατούν στο στήθος και να τον ʺπεταλώσουν ʺ στα πέλματα των ποδιών του.

Στις 20 Απριλίου του 1944, την ώρα του Εσπερινού, οι Βούλγαροι Κομιτατζήδες τον εξέβαλαν βιαίως από την Εκκλησία και αφού τον οδήγησαν στην απομονωμένη θέση Τσακάλ Μπαΐρ του Ισμάρου, τον έριξαν μέσα σε ένα λάκο και τον λιθοβόλησαν, χαρίζοντάς του την ένδοξη θανή του πρωτομάρτυρα Στεφάνου.. Ο πατήρ Δημήτριος εκοιμήθη λίγες ημέρες αργότερα, στις 29 Απριλίου του 1944. Ο τάφος του ευρίσκεται στο προαύλιο του Ιερού Ναού της Κρωβύλης.

Ο ιερέας Βαγιάννης Εμμανουηλίδης, εγεννήθη στο χωριό Γραβούνα Κεσσάνης της Ανατολικής Θράκης το έτος 1872. Άσκησε τα ιερατικά του καθήκοντα επί 42 συναπτά έτη. Επί 20 έτη υπήρξε εφημέριος σε διάφορες ενορίες της Ανατολικής Θράκης και για τα επόμενα 22 έτη στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου του χωριού της Συκορράχης του Νομού Ροδόπης. Καθ’ όλη τη διάρκεια της βουλγαρικής κατοχής (1941-1943) πολλές φορές εκδιώχθηκε από τους εθνικιστές Βουλγάρους Κομιτατζήδες και του απηγορεύθη να τελεί τα ιερατικά του καθήκοντα, ενώ πολλές φορές συνελήφθη και εβασανίσθη, επειδή παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, επέμενε σθεναρώς και συνέχιζε στην επιτέλεση των λειτουργικών του καθηκόντων. Το 1943 οι Βούλγαροι συνέλαβαν τα παιδιά του ιερέως Βαγιάννη με σκοπό να τον εκφοβίσουν και να τον εκβιάσουν. Επειδή όμως το εκκλησιαστικό και εθνικό του φρόνημα παρέμενε ακμαίο, οι Βούλγαροι τον συνέλαβαν, τον κακοποίησαν και τον άφησαν αναίσθητο. Ο ιερεύς Βαγιάννης Εμμανουηλίδης τελικώς απεβίωσε στις 25 Ιουνίου 1944. Ετάφη αρχικώς στο κοιμητήριο της Συκορράχης και μετά την αποχώρηση των Βουλγάρων από την Δυτική Θράκη τα οστά του μετενταφιάσθηκαν στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου, όπου μέχρι και σήμερα ευρίσκεται ο τάφος του.

Ο ιερέας Γεώργιος Βουλγαράκης, εγεννήθη στο χωριό Μάλγαρα της Ανατολικής Θράκης.Έλαβε μέρος στην μικρασιατική εκστρατεία, παρασημοφορήθηκε «επ’ ανδραγαθία» και προήχθη στο βαθμό του λοχία. Παράλληλα διετέλεσε και έφεδρος αξιωματικός σε διάφορα στρατιωτικά αποσπάσματα καταδιώξεως εναντίον των Βουλγάρων Κομιτατζήδων. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την αναγκαστική Ανταλλαγή Πληθυσμών εγκαταστάθηκε στο χωριό της Νέας Ανδριανής του Ν. Ροδόπης. Εκεί αρχικώς ησχολήθη με την γεωργία, ενώ στον ελεύθερό του χρόνο μελετούσε την Αγία Γραφή και τους βίους των Αγίων της Εκκλησίας. Λέγεται ότι εγνώριζε και εκφωνούσε από στήθους όλα τα Ευαγγέλια και έψαλε με απαλή και γλυκύτατη φωνή. Το έτος 1936 με εντολή της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδας ιδρύθη στην Κομοτηνή ένα κατώτερο εκκλησιαστικό φροντιστήριο για τους ιερείς, στο οποίο εφοίτησε επί τριετία.

Ο πατήρ Γεώργιος το 1939 εχειροτονήθη διάκονος και το 1940 πρεσβύτερος, οπότε και διορίσθηκε τακτικός εφημέριος του Ιερού Ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών του χωριού Νέας Ανδριανής. Όταν το 1941 η περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας και Δυτικής Θράκης πέρασε στην στρατιωτική διοίκηση των Βουλγάρων Κομιτατζήδων, ο αείμνηστος Μητροπολίτης Μαρωνείας και Θάσου Βασίλειος (1941-1951) πρότεινε στον ιερέα Γεώργιο να εγκατασταθεί στο διπλανό χωριό του Νέου Σιδηροχωρίου για μεγαλύτερη ασφάλεια του ιδίου και της οικογενείας του. ακόμη του πρότεινε να τον ακολουθήσει και στην Θεσσαλονίκη. Εκείνος όμως ηρνήθη τις παραπάνω προτάσεις του αρχιερέως.

Ο ιερεύς Γεώργιος έγινε από την πρώτη στιγμή στόχος της εθνικιστικής βαρβαρότητος των Βουλγάρων Κομιτατζήδων. Αρχικώς κατηγορήθηκε για δήθεν παράνομη κατοχή και απόκρυψη πολεμικού υλικού (όπλων, σφαιρών κ.α.). τότε εκλήθη στο κοινοτικό κατάστημα του Νέου Σιδηροχωρίου, όπου οι Βούλγαροι στρατιώτες τον χλεύασαν, τον εκτύπησαν και αφού εγέμισαν το σώμα του με μώλωπες, τον άφησαν ελεύθερο.

Αργότερα τον μετέφεραν στο χωριό του Κοσμίου για μεγαλύτερα βασανιστήρια, λόγω των οποίων παρέμεινε κλινήρης για δύο μήνες. Οι Βούλγαροι τον πίεζαν επίσης να εκμάθει την βουλγαρική γλώσσα και να τελεί βουλγαριστί την Θεία Λειτουργία. Εκείνος όμως ηρνήτο κατηγορηματικά. Τότε Βούλγαροι τον έκριναν άξιο θανάτου και αφού τον συνέλαβαν, τον ξυλοκόπησαν και τον εγκατέλειψαν ημιθανή. Τελικώς, ο πρεσβύτερος Γεώργιος Βουλγαράκης απεβίωσε στις 13 Νοεμβρίου του 1944 και ετάφη όπισθεν του Ιερού Βήματος του παλαιού ναού Αγίου Θεοδώρου Ν. Σιδηροχωρίου (παλαιά ονομασία: Σχοινιᾶ). Κατέλιπε τήν Πρεσβυτέρα του Θεοδώρα καί τά παιδιά του Σταῦρο, Σοφιανό καί Στεριανή.

 

Νά πῶς περιγράφει τό μαρτύριο του πρεσβυτέρου Γεωργίου Βουλγαράκη σέ Ἔκθεσή του ὁ Ἱερεύς Βασίλειος Δουλγερίδης, Ἐφημέριος Νέας Ἀνδριανῆς:

            «…Ὁ ἱερεύς Γεώργιος Βουλγαράκης ἔπεσε εἰς τά χέρια τῶν λυσσαλέων Βουλγάρων… καί ἄρχισε ἡ σειρά τῶν βασανιστηρίων. Τόν καλοῦσαν εἰς τήν Κοινότητα. Ἐκεῖ κατά πρῶτον τόν τοποθετοῦσαν πίσω ἀπό τόν πόρτα καί τόν περιγελοῦσαν. Στό τέλος σηκώνονταν, τόν πιάνανε ἀπό τήν ἁγία γενιάδα καί τόν κτυποῦσαν εἰς τούς τοίχους, τοῦ μολοπίζανε τό σῶμα καί στό τέλος τόν πετοῦσαν ἔξω μέ τίς κλωτσιές… καί γελοῦσαν. Αὐτό γινόταν κάθε μέρα καί στίς 11 νυκτός καί στίς 2 πρωϊνῆς… Τοῦ ἐπιβάλανε νά ψάλη βουλγαρικά… αὐτός ὅμως τούς εἶπε ὅτι εἶναι πολύ δύσκολο γιά νά μάθη… Τότε ἀρχίσανε ὅλοι μαζί νά τόν χτυποῦν. Τοῦ βάλανε φάλαγγα εἰς τά πόδια… Μόλις ἔγινε λίγο καλά (ἀπό τά βασανιστήρια) καί κατάλαβε τίς δυνάμεις του ὅτι μποροῦσε νά λειτουργήση πῆγε τό ἀπόγευμα καί κτύπησε τήν καμπάνα νά κάμη Ἑσπερινό καί τό πρωΐ ἔκαμε τή Θεία Λειτουργία πού ἀπό πολλές ἡμέρες εἶχε στερηθῆ. Ἀλλά μετά τήν Θεία λειτουργία παρουσιάσθη ἕνας ἔφιππος Βούλγαρος Χωροφύλαξ καί τόν διέταξε νά τον ἀκολουθήση καί κατευθύνθη πρός τό καφενεῖον τοῦ Κωνσταντίνου Τυπάλδου, τό ὁποῖον τό κατεῖχε ἕνας βούλγαρος… Στό δρόμο τόν ἀπειλοῦσε ὅτι θά τόν σκοτώση καί ὅταν μπήκανε μέσα στό καφενεῖο διέταξε νά κάμουν ἕνα καφέ στό παπᾶ. Ὁ καφές ἦταν τό τέλος τοῦ ἱερέως… Ἔπεσε κάτω, τρέχουνε μέ ἕνα κάρο, τόν μεταφέραν εἰς τήν Κομοτηνή εἰς ἕνα Βούλγαρο ἰατρό ὁ ὁποῖος λεγότανε Ζαχάροφ. Αὐτός μόλις τόν εἶδε εἶπε: Τί τόν φέρατε; αὐτός εἶναι πεθαμένος… δηλητηριασμένος».

__________

Το μνημείο τιμής και μνημοσύνης υπέρ των τεσσάρων κληρικών της Μητροπόλεως Μαρωνείας

Η γενομένη τιμή της Εκκλησίας και της Πολιτείας έχει την αρχή της στην άφιξη του Μητροπολίτου Μαρωνείας Τιμοθέου Ματθαιάκη (1954-1974), ο οποίος απεφάσισε και ανήγειρε μνημείο τιμής και μνημοσύνης υπέρ των τεσσάρων κληρικών της Μητροπόλεώς μας. Το εν λόγω μνημείο παραδόθηκε στην Ιερά Μητρόπολη τον Νοέμβριο του 1965 και τοποθετήθηκε με την σύμφωνη γνώμη και απόφαση του δημοτικού συμβουλίου στην πλατεία του Αυτοκράτορος Θεοδοσίου, έναντι του Μητροπολιτικού Μεγάρου. Τα αποκαλυπτήρια έγιναν στις 24 Μαρτίου του 1966. κατά το 1971, ύστερα από την απαίτηση της αρχαιολογικής υπηρεσίας βυζαντινών αρχαιοτήτων, μετεφέρθη το μνημείο όπισθεν του Ιερού Βήματος του Ναού της του Θεού Σοφίας Κομοτηνής, όπου ευρίσκεται μέχρι και σήμερα.

Τα ονόματα των κακοποιηθέντων και βασανισθέντων κληρικών και λαϊκών της Μητροπόλεως Μαρωνείας

Εκτός των τεσσάρων εθνομαρτύρων κληρικών της Μητροπόλεως Μαρωνείας, εβασανίσθηκαν, κακοποιήθησαν και εκτοπίσθησαν από τις εστίες τους και πολλοί άλλοι ιερείς, ενώ μεγάλος είναι και ο αριθμός των δολοφονηθέντων λαϊκών συμπατριωτών μας.

Τα ονόματα των κακοποιηθέντων και βασανισθέντων κληρικών της Μητροπόλεώς Μαρωνείας είναι τα παρακάτω: Νικόλαος Ζήσης, εφημέριος Μέσης, ο οποίος αφού εβασανίσθηκε από τους Βουλγάρους Κομιτατζήδες απήχθη και μετεφέρθη βιαίως στη Βουλγαρία, όπυ έμεινε αιχμάλωτος για δύο έτη και επέστρεψε όταν πια είχε τελειώσει ο πόλεμος. Οι υπόλοιποι ιερείς ήταν οι: Νικόλαος Θεοδωρίδης, εφημέριος Γρατινής, Λάμπρος Θεολογίδης, εφημέριος Κοσμίου, Ζαφείριος Καραγκιοζάκης (ευρίσκεται εν ζωή), εφημέριος Παραδημής, Κωνσταντίνος Λαφτσής, εφημέριος Καλλίστης, Δημήτριος Μάρρος, εφημέριος Μεσσούνης, Μηνάς Μηνόπουλος, εφημέριος Καλλιθέας, Αθανάσιος Παπακωνσταντίνου, εφημέριος Μητροπολιτικού Ναού Κομοτηνής, Βασίλειος Παρασχάκης, εφημέριος Κοσμίου, Γαβριήλ Φαρασόπουλος, εφημέριος Ασκητών (κατ’ άλλους Ιάσμου), Βασίλειος Χατζηπαρασκευάς, εφημέριος Μαρωνείας και Παύλος Χρηστίδης, εφημέριος Ξυλαγανής. Οι ιερείς, οι οποίοι εκακοποιήθησαν και εν συνεχεία εκτοπίσθησαν από την Μητρόπολη Μαρωνείας ήταν οι: Νικόαλαος Βεζυρόπουλος, εφημέριος Κομοτηνής, Κωνσταντίνος Λυκούδης, εφημέριος πρωτάτου, Ιωαννίκιος Μακαριώτης, εφημέριος Σαππών, Δημήτριος Παπανικολάου, εφημέριος Κομοτηνής, Κυριάκος Χατζηδήμου, εφημέριος Αράτου και ο Ιεροδιάκονος Κομοτηνής Κυριάκος Χατζηδήμου.

Οι κάτοικοι του χωριού των Ασκητών, οι οποίοι εμαρτύρησαν στα χέρια των εθνικιστών Βουλγάρων ήταν οι: Βασίλειος Σεβενίδης, Φώτιος Κεσκερίδης, Βασίλειος Μπακαλίδης, πρ. Μακρίδης και ο μουσουλμάνος ιμάμης Τερμίκογλου Χουσεΐν.

Η φρικτότερη όμως σφαγή έλαβε χώρα την 9^η Απριλίου 1944 στην κοινότητα Ξυλαγανής, όπου Βούλγαροι στρατιώτες υπό την καθοδήγηση του βουλγαροεξαρχικού αρχιερατικού επιτρόπου-πρωτοπρεσβυτέρου Μαξίμου και του διακόνου Ιβάνωφ, αφού ανακάλυψαν την τοποθεσία, όπου είχαν καταφύγει για να σωθούν 30 κάτοικοι της Ξυλαγανής, οι οποίοι ήταν μέλη της απελευθερωτικής ενόπλου οργανώσεως κατά των Βουλγάρων, τους σφαγίασαν με τις ʺευλογίεςʺ των δύο παραπάνω Βουλγάρων κληρικών.

Τα ονόματα των σφαγιασθέντων, μεταξύ των οποίων και πολλοί συγγενείς του γράφοντος είναι τα εξής: Κιμουρτζίδης Δημήτριος, Σκουταρίδης Αθανάσιος, Σγουράς Πέτρος, Γουδαλάκης Ιωάννης, Ζαραβάκης Δήμος, Γιαμούκης Θεοδόσιος, Σκουταρίδης Νικόλαος, Καράκης Γεώργιος, Μήλιος Γαβριήλ, Καραγιαννάκης Δημήτριος, Γιαμούκης Μιχαήλ, Βουτσάς Παναγιώτης, Παπαδόπουλος Δημήτριος, Βασιλειάδης Ευστάθιος, Καλλιγάς Πασχάλης, Κωστόπουλος Νικόλαος, Τσομπανόπουλος Παναγιώτης, Δουδουλακάκης Αντώνιος, Μιντίδης Δημήτριος, Τσατλάκης Δημήτριος, Τσατλάκης Κων/νος, Χαμαλίδης Πέτρος, Χαμαλίδης Λάζαρος, Πυριλίδης Μιχαήλ, Ατσκακανίδης Αθανάσιος, Ζεματόπουλος Στέργιος, Μήλιος Αλέξανδρος, Δακτζίδης Ηλίας και Παπαγιαννίδης Παναγιώτης.

 

Πηγές:

Ομιλίες:

Ἰωάννης Μπακιρτζῆς, Ἐπίκουρος Καθηγητής τοῦ Τμήματος Γλώσσης, Φιλολογίας καί Πολιτισμοῦ Παρευξεινίων Χωρῶν τοῦ Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης

Ιωάννης Ελ. Σιδηράς, Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός

http://www.paratiritis-news.gr

immaroniaskomotinis.gr

www.enromiosini.gr

oisapes.mysch.gr