Αγιοκέρι στον Άγιο τον Μικρασιάτη, Καλόγερο, Παπά και Μάρτυρα, Γεώργιο τον Νεαπολίτη

Ανεβαίνοντας κάποιος στη συνοικία του Περισσού αρχίζει να διακρίνει ομοιόμορφες προσφυγικές κατοικίες. Ο τόπος έχει δυναμική διαφορετική. Σα βγει κανείς ν’ αγναντέψει αυτή την ομοιομορφία των παλιών κατοικιών, που πλέον στα μάτια κάποιου απλού παρατηρητή θα φαίνονταν ακόμη και γραφικές, κλείνει τα μάτια και μεταφέρεται -όχι σε χρόνους τόσο παλιούς- σχεδόν ενενήντα χρόνια πίσω. Γη ακατοίκητη που δόθηκε ως λύση στη προσφυγιά των Ελλήνων της Ανατολής για να γίνει νέα τους πατρίδα. Ο τόπος ξένος αλλά η πατρίδα, πατρίδα. Ήξεραν, οι ευλογημένοι, ότι πατρίδα δεν είναι η γη, ούτε οι περιουσίες, ούτε τα σπίτια, ούτε και τα υποστατικά. Πατρίδα είναι η καρδιά κι ό, τι την ξεχωρίζει κι ανθρώπινη την κάνει. Πατρίδα είναι το Πνεύμα μας, το φύσημα του Θεού και τα βιώματα που ζυμώνουν τον άνθρωπο απ’ την στιγμή της δημιουργίας του. Πατρίδα είναι η Αλήθεια μας.

Ο Άγιος νέος ιερομάρτυρας Γεώργιος ο Νεαπολίτης (εκ Νεαπόλεως Μικράς Ασίας – 1797).

Οι Μικρασιάτες είχαν Πνεύμα. Πατρίδα των προσφύγων, τότε, ήταν πάνω απ’ όλα η ουράνια πατρίδα των πατέρων απ’ τη Μικρασία, ήτανε η Θεία Λειτουργία. Κι όποιος γυρίσει και πει ότι τάχα αυτός ο λόγος εκφέρεται τέτοιος γιατί τονε γράφουνε παπαδικά χέρια, ας δει όχι απλώς πτυχές της ζωής των Μικρασιατών αλλά σύγκορμη τη ζωή τους: τα τραγούδια και τους θρήνους, τους χορούς -που δε κοιτούν ν’ απομακρύνουν τον άνθρωπο και να κρύψουν τη χαρά του προσώπου του αλλά στυλώνονται στη συμπόρευση σωμάτων και συναισθημάτων. Ας δούμε τσ’ Αγίους που ήσανε παρόντες μες την κοινωνία: συναυλίζονταν με τον λαό και συνομιλούσαν. Ο λαός ζητούσε ευχή συγχωρητική σε κάθε αρχή, σε κάθε έργο. Τους ήξεραν τους Αγίους οι Μικρασιάτες, τους είχαν ζήσει -ένα με το πετσί τους- Άγιοι Νεομάρτυρες κατοικούσαν στις ίδιες γειτονιές μ’ αυτούς. Την Αγιότητα, τηνε ζούσαν: δε φάνταζε ούτε σα θρύλος, ούτε σαν παραμύθι.

Αν πάει κανείς στο κοιμητήριο του Κόκκινου Μύλου, στο οποίο αναπαύονται παλαιοί Νεαπολίτες πρόσφυγες, θα δει νεκρούς που τους παππούδες τους είχε βαφτίσει ο Άη Γιώργης ο Νεαπολίτης. Σε κάθε ναό της Μητρόπολης ψάλλεται σήμερα το απολυτίκιό του. Αυτός γυρνά στους δρόμους και ευλογεί, αρχίζοντας από τον Περισσό, απ΄ το ναό του Αγίου Ευσταθίου, στον οποίο βρίσκεται το άχραντο λείψανό του και ευλογεί τις γειτονιές και τα άγχη των παιδιών του. Τα ονόματα των δρόμων δεν του είναι ξένα. Είναι παρμένα απ’ τις άγιες πατρίδες της Ανατολής που μεταμόρφωσαν σε νέες πατρίδες τα προάστια των Αθηνών. Θωρεί ο Άγιος απ’ τις ελιές και τα χώματα, όσα έμειναν στη Ν. Ιωνία αλλά και τις πολυκατοικίες, τις εργατικές κατοικίες. Θωρεί ακόμα τις ξύλινες παράγκες που γίνανε περίλαμπρες εκκλησιές για να δοξάζεται το όνομα τ’ αφέντη του κι αφέντη μας, Χριστού.

Η Εκκλησία είναι η Πατρίδα μας κι ο Άη Γιώργης ευλογεί τα έργα των χεριών που δε λογαριάζουν την Αγάπη με αριθμούς, διακονώντας τον πάσχοντα αδελφό ανεξαίρετα κι ομολογώντας ως μόνο Κύριο τον Ιησού Χριστό. Βλέπει ο Άγιος, ο Νεαπολίτης, τις ενορίες της Μητροπόλεως που προστατεύει, περπατά μαζί μας κι απ’ τον ουρανό μας ευλογεί, συναινεί στην Αγάπη. Ξέρουν καλά οι Μικρασιάτες ότι δεν κάνουν το “καλό” επειδή λυπούνται τον πάσχοντα αλλά επειδή στο πρόσωπό του βλέπουν το δικό τους, στο πρόσωπό του βλέπουν τον Χριστό που πάνω απ’ όλα αγαπούν. Πώς να μισήσουν τώρα και ν’ αρνηθούν την Αγάπη όταν κάποτε τόσο πολύ μισήθηκαν;

Σήμερα, 3 Νοεμβρίου, η γειτονιά εκείνη με τα προσφυγικά σπίτια, θα λάμψει όταν ο Επίσκοπος κι ο κλήρος του σηκώσουν στα χέρια το άχραντο λείψανο του Αγίου Γεωργίου του Νεαπολίτου, τελώντας πομπή λιτανευτική με πρωτοπανηγυριστή τον ένδοξο Μάρτυρα του Χριστού, τον Καλογερόπαπα, τον Άη Γιώργη τον Νεαπολίτη. Κάθε λιτανεία είναι μια ηρωική έξοδος, ένας γύρος θριάμβου, όχι σαν του αυτοκράτορα της Ρώμης, που δεν ήταν τίποτ’ άλλο παρά πομπή επίδειξης δύναμης κοσμικής. Οι λιτανείες των Ορθοδόξων είναι έξοδοι της Δόξας του Βασιλέως, ομολογία της Βασιλείας των Ουρανών στο κόσμο, ομολογία της Άνω Ιερουσαλήμ, της ουράνιας πατρίδας, μέτοικος της οποίας ο Νεαπόλεως γόνος, ο Μάρτυρας Γεώργιος και Όσιος μαζί. Αυτή είναι η Πατρίδα μας, η Δόξα της Εκκλησίας. Σε κάθε πομπή πρώτος πάει ο Σταυρός. Χωρίς αγώνα, Ανάσταση πώς θα ‘ρθει; Χωρίς Σταυρό, καμία Δόξα.

Άγιε Γεώργιε, για τον αγώνα μας μη παύσεις στον Χριστό πάντοτε να πρεσβεύεις!

Ιάσων Ιερομ.

Ο Άγιος νέος ιερομάρτυρας Γεώργιος ο Νεαπολίτης (εκ Νεαπόλεως Μικράς Ασίας – μαρτυρήσας το έτος 1797).

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΟΥ ΕΚ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

Τῇ τρίτῃ τοῦ μηνός Νοεμβρίου μνήμη τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Γεωρ­γίου τοῦ Νεαπολίτου.

Γεώργιος ὁ ἅγιος Πατήρ ἡμῶν καί νέος Ἱερομάρτυς τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἱερέων ἡ κοσμιότης και τῶν Μαρτύρων ὁ ἰσοστάσιος, διέπρεψεν κατά τόν 18^οαἰώνα εἰς Νεάπολιν, τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἥτις τουρκιστί λέγεται «Νέβ Σεχίρ», ἐφημερεύων εἰς τον ἐκεῖσε Ἱερόν Ναόν τῆς Κοιμή­σε­ως τῆς Θεοτόκου. Κατά το ἔτος 1797 προσεκλήθη ὑπό τοῦ χωρίου Μαλακοπή, ἀπέχοντος ἕξ ὥρας, διά να ὑπάγῃ και ἱερουργήσῃ ἐκεῖ, εἴς τινα μεγάλην ἑορτήν και ἁγιάσῃ τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς. Ἐδέχθη εὐχαρίστως ὁ θεῖος Γεώργιος την πρόσκλησιν τῶν ἐν Μαλακοπῇ ἀδελφῶν Χριστιανῶν και ἀναβάς ἐπί ὄνου, διότι ἦτο γέρων καί καχεκτικός, ἐπορεύε­το πρόθυμος την ὁδόν. Ἀλλ’ αἴφνης, ἐνῷ ἐπλησίαζε προς την Μαλα­κοπήν, ἐνεφανίσθησαν πρό αὐτοῦ Τοῦρκοι ποιμένες λίαν ἐξηγριω­μέ­νοι, οἵτινες ἐπιπεσόντες μετά μανίας κατά τοῦ πραοτάτου ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ, ἐλήστευσαν αὐτόν και ἐγύμνωσαν καί τέλος ἐφόνευσαν, ἀποκόψαντες την τιμίαν αὐτοῦ κεφαλήν, το δε λείψανον, γυμνόν και καθῃμαγμένον, ἀπέρριψαν εἰς παρακείμενην φάραγγαν, ὁμοῦ μετά τῆς κεφαλῆς.

Οἱ Χρι­στιανοί μετά τέσσαρας ἡμέρας ἀνεῦρον το τίμιον λείψανον και ἐκή­δευ­σαν αὐτό εἰς τόν τόπον τῆς εὑρέσεως. Παρελθόντος καιροῦ ὁ ἅγιος ἐνε­φα­νί­σθη ἐν ὁράματι εἴς τινα γυναῖκα εὐλαβῆ, εἰς την ὁποίαν διηγήθη τό τί ἔπαθε και ἐνετείλατο αὐτήν ἵνα μεταβῇ ἡ Δημογεροντία εἰς τόν τόπον τοῦ προχείρου τάφου του. Οἱ εὐσεβεῖς Νεαπολῖται ἔσπευσαν πάραυτα καί με­τέ­φεραν το τίμιον λείψανον εἰς Νεάπολιν, ὅπου ἔγινεν αἰτία διά πολλάς θεραπείας και ἰάσεις και ἄλλα θαύματα. Κατά την ἀνταλλαγήν τῶν πληθυσμῶν τοῦ ἔτους 1924 οἱ Νεαπολῖται μετέφερον αὐτό εἰς την Ἑλλάδα και το ἐτοποθέτησαν εἰς τον Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Εὐσταθίου εἰς Περισ­σόν Ἀθηνῶν. Τεμάχιον τοῦ λειψάνου εὑρίσκεται ὡσαύτως και εἰς τον Μητροπολιτικόν Να­όν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Νεαπόλεως Θεσσαλονίκης, ἔνθα ἑορτά­ζε­ται πανδήμως ἡ μνήμη του κατά την πρώτην Κυριακήν τοῦ Νοεμβρίου, ὁμοῦ μετά τῶν νεομαρτύρων Ἀθανασίου Κουλακιώτου του εν Ξηροκρήνη Θεσσαλονίκης μαρτυρήσαντος και Ἀκακίου του Ἀσβε­στοχωρίτου.